Machu Picchu en een hoop religie

Toen ´s ochtends om 4 uur de wekker ging waren we niet zo blij, maar Machu Picchu is een goed doel, dus we hebben onszelf maar uit bed gehesen.

Eenmaal bij het busstation stond er al een ENORME rij... Sommige mensen stonden er al vanaf 3 uur en dat terwijl de eerste bus pas om half 6 zou vertrekken!! Uiteindelijk zaten wij dan ook pas in de 9e bus (die onderweg werd ingehaald door een andere bus en die ook nog een heel stuk van de rij parkeerde, waardoor we een heel stuk moesten lopen naar het einde van de rij, waardoor de lange rij inmiddels alweer met 2 bussen vol mensen verlengd was). Groot voordeel van het vroege opstaan was wel dat we nog redelijk normaal rond konden lopen, zonder te struikelen over toergroepen (een paar waren er toch nog, maar het blijft trekpleister numero uno!). Machu Picchu was heel erg mooi, maar ik had geen ´OEEEH, AAAAH MACHU PICCHU!!!´-momenten. Het was geweldig om te zien, maar ik was niet in extase (zoals wel zou moeten volgens sommige reisgidsen, maar wellicht komt dat door een psychologisch mechanisme cognitieve dissonantie genaamd... Als je achterlijk vroeg opstaat en de hele tijd tussen veel stomme toeristen loopt, moet je het wel geweldig gaaf vinden, want waarom doe je het anders?). We dachten ook dat het een enorm complex was, dus dat we hier wel enige uren zouden doorbrengen, maar om een uur of 9 hadden we alles wel gezien en hadden we het wel een beetje gehad met het Inca-gebeuren (hoe je het ook wendt of keert, de bouwstijl blijft hetzelfde of je nu naar het 1e of het 10e gebouw kijkt). Wayna Picchu hebben we niet beklommen: de rij hiervoor was echt enorm en we hadden niet veel zin om weer uren in een rij te staan om een berg te beklimmen.

Toen weer teruggegaan naar het vreselijke Aguas Calientes, waar we ons nog tot 22.00 moesten vermaken. Omboeken van het treinticket kostte 21 dollar per persoon, wat bijna de prijs van een enkeltje is, dus dat vonden we te gek worden. We hebben dus een heleboel dezelfde souveniers bekeken (niet gekocht) en geprobeerd de dag zo goedkoop mogelijk door te brengen, want Aguas Calientes is DUUUURRR. ´s Middags een beetje geinternet en ik heb buiten met een jongen uit Lima zitten kletsen, die heeft aangeboden ons daar rond te leiden, als we eenmaal daar zijn.
´s Avonds naar en restaurant gegaan met net iets te duur eten, maar wel het beste eten wat ik sinds tijden gegeten had! Forel met een korstje van quinoa, aalbessensaus en risotto van blauwe kaas, voor het eerst LEKKERE droge witte wijn, mojito´s en de allerbeste brownies ooit! Soof heeft meteen het recept gevraagd zodat we het kunnen proberen na te maken. We hebben onze vingers erbij afgelikt en besloten dat het de vele solissen meer dan waard was! ´s Avonds teruggetreind naar Ollantaytambo en toen naar bed!

Gisteren uitgeslapen en toen een collectivo naar Urubamba genomen en vanuit daar weer eentje naar Cuzco. Bij het hostel bleek dat onze beste vriend Harry (van de touragency) de bustickets voor Arequipa niet had langsgebracht, zoals hij had beloofd. Soof heeft hem toen pissig opgebeld, waarop hij met allemaal smoesjes kwam. Het kwam er op neer dat we de bustickts bij hem op konden halen (gezien dat een aardig stukje van het hostel was, waren we hier NIET blij mee...). Maargoed, er waren in elk geval bustickets. De bus ging een uur eerder weg dan afgesproken, maar hij had wel ´very good seats´ voor ons geregeld...

De busrit bleek hels. Harry had beloofd dat we dekens kregen en eten aan boord, maar dat bleek allemaal een beetje opgepoetst. Er zaten zelfs barsten in de ruiten, dus toen het buiten ging vriezen werd het IJS en IJSkoud. Ook stopte de bus 100 keer onderweg om mensen in en uit te laten, waardoor we ruim een uur later dan gepland in Arequipa waren.. Harry had ons een ´good company´ beloofd, maar daar bleek niet zoveel van waar. Door de stoelen loop ik vandaag ook met rugpijn en pijn in mijn nek rond.. Leuk hoor, busreizen!

Na het ontbijt bustickets gekocht naar Nazca (met een goede bus! Hebben wel wat meer betaald, maar voor onze laatste nachtbusrit mag dat ook wel) en onze Colca Canyon toer geregeld. Toen naar Monasterio de Santa Catalina gelopen. Vroeger werd elke tweede dochter van rijke gezinnen hiernaartoe gestuurd. Ze waren verplicht hier een jaar of 4 te blijven (vanaf hun 12e), daarna was het een keuze. Veel meisjes bleven echter. Niet omdat het nou zo leuk was om een non te zijn, maar omdat het goed was voor de familie-eer. Er moest door de familie voor het verblijf worden betaald.
Vroeger moest de eerste zoon/dochter trouwen, de tweede moest priester of non worden en de derde moest het leger in of thuis voor de familie zorgen.. De rest van de kinderen mocht wel zelf kiezen hoe ze hun leven wilden inrichten. Soof wordt dus non en ik moet zo snel mogelijk gaan trouwen!
De nonnen mochten geen bezoekers zien, alleen horen. Meegebrachte spullen werden zorgvuldig gecontroleerd; cosmetica en andere ´ijdele´ spullen waren uit den boze. Ook de priester kwam nit op het terrein; biechten gebeurde met de nonnen aan de ene kant van de muur en de priester buiten de convent.
Heel typisch was dat de nonnen bedienden hadden (veelal Afrikaanse vrouwen), die door hun familie betaald werden en voor hen wasten en kookten.
In sommige delen van het klooster mocht je niet praten. Zo moest men bijvoorbeeld altijd stil zijn tijdens het eten, omdat er dan allerlei geschriften werden voorgelezen. De missen waren overigens in het Latijn (wat de meeste nonnen niet begrepen, dus ze zullen er ongetwijfeld veel aan hebben gehad...)
De regels binnen het klooster zijn in de loop der jaren wel versoepeld. Zo mocht je in het begin maar 7 keer per jaar je haar wassen en knippen en was het verplicht om 4 jaar te blijven.
De nonnen in het klooster staan al jarenlang bekend om hun bakkunsten en het maken van rozenolie, zodat ze in hun levensonderhoud kunnen voorzien. We hebben de bakkunsten helaas niet uitgeprobeerd, want we hadden net gegeten.
Op dit moment wonen er nog zo´n 20 nonnen. Zonder bedienden en uit vrije wil. Ook zijn de nonnen al lang niet meer alleen afkomstig uit de rijke gezinnen; op een gegeven moment zijn ook een hoop Afrikaanse bedienden non geworden (omdat de regels van het klooster werden veranderd).

Daarna zijn we naar Museo Santury gegaan, waar Juanita ligt opgebaard. Een Inca-prinses die door de Inca´s is geofferd aan de ´goden´ van de bergen om de bergen rustig te houden (m.n. door veelvoorkomend vulkanisme in deze regio). Het meisje was op dat moment tussen de 10 en 12 jaar oud. Inca´s offerden wel vaker kinderen aan de bergen. Het waren altijd mooie en onschuldige kinderen, vaak van een hogere sociale klasse. De kinderen zagen het als een soort eer om geofferd te worden; door de offering werden ze zelf een soort goden, ze mochten bij de belangrijke berggoden zijn en ze redden hun familie.
De bergtochten waren zwaar en lang (Juanita heeft vanaf Cuzco helemaal naar Arequipa gelopen! De busrit duurt zo´n 10 uur!), de kinderen waren vermoeid en hongerig en men had last van hoogteziekte. Als onderdeel van de ceremonie moesten de kinderen chica (gefermenteerd maisbier) drinken met een hoog alcoholpercentage. Moelijk was dit zodat ze de pijn minder zouden voelen; ze werden namelijk gedood met een slag op het hoofd.
Juanita is zo goed geconserveerd gebleven, omdat ze al die jaren bevroren is geweest. Haar graf is ontdekt door een vulkaaneruptie.
In haar graf lagen allerlei artefacten om haar en de goden te eren, zoals goud, zilver en weefsels. Ook haar navelstreng lag in het graf. Doordat de navelstreng nog intact was, kon men afleiden dat Juanita volledig gezond was. Als kinderen ziek waren, gaven de Inca´s hen namelijk stukjes navelstreng te eten (IEEUWWW!), zodat ze beter zouden worden. De kinderen werden in foetushouding begraven, met allemaal kleden om hen heen gewikkeld.

Daarna hebben we een empanada gegeten met een fruitsapje (die ga ik wel missen straks in Nederland!) in een Peruaans restaurantje.

Morgen op naar Colca Canyon voor een tweedaagse trip en dan gaan we alweer naar Nazca!