Spacen zonder drugs!

Allereerst supercool dat jullie zo trouw mn blog lezen en berichtjes posten! Ook al reageer ik er niet persoonlijk op, vind het toch wel leuk dat jullie daar allemaal nog een beetje aan me denken.

Gisteren was een redelijk sloom dagje. Pas tegen de middag wakker van ons avondje stappen, dus we hebben rustig ontbeten, wat gecomputerd (resultaat was mn vorige blog) en geld gehaald bij de bank.
Dit zorgde overigens voor nogal wat stress: we moesten het hostel voor de tibet-toer 5820 yuan betalen. Echter, bij de bank kan je per pas maximaal 2500 yuan opnemen. De ene keer dit met mn creditcard gedaan, de andere helft met mn pinpas. Had eerst nog een bankmedewerker om hulp gevraagd maar die verwees me alleen maar naar de dichtsbijzijnde ATM met de boodschap dat ik dan maar meerdere keren achter elkaar moest pinnen, maar dat ging dus niet. Uiteindelijk had ik zelf nog 820 yuan cash van voorgaande dagen, dus we hebben alles netjes kunnen betalen.
Roeline was overigens helemaal gestresst, want die was voor de 2e dag deze week de pincode van haar pinpas vergeten. Bij haar lukte het om de een of andere reden wel om twee keer met haar creditcard geld op te nemen, dus geen man overboord. Haar pincode weet ze inmiddels weer en ze heeft (na een beetje aandringen van ons) haar pincodes nu in haar telefoon gezet, om wat stress te besparen.

Het belangrijkste deel van onze reis is natuurlijk Tibet en Nepal, maar we konden het niet over ons hart verkrijgen om geen enkel Chinees souvenir mee te nemen. We zijn dus nog even in de straatjes rondom de Wenshu Temple gelopen en wat leuke dingetjes gekocht.

's Avonds voor de laatste keer uit eten geweest. We zijn naar een hotpot restaurant geweest in de buurt van het hostel (Hotpot is daar het bekende lokale gerecht, zoals de naam al zegt; erg 'hot'!). Toen we binnenkwamen waren we wat huiverig, want ook al lag het restaurantje gezellig aan het water en waren er veel mensen; in de vitrine lagen rattenkoppen met de tandjes er nog in en de mensen daar spraken alleen maar Chinees. Kijk, ik wil best wat nieuws proberen, maar rattenhoofd gaat me net wat te ver. Gelukkig zat er in hetzelfde restaurant een Chinees die redelijk Engels sprak en naar ons toe kwam met de vraag of we hulp nodig hadden (de Chinezen die Engels spreken (in China en Tibet) komen vaak naar je toe om te vragen of je hulp nodig hebt met vertalen, erg lief en handig!). Nou graag!! We hebben deze beste man verteld dat we het eten niet TE pittig wilden hebben en dat we ook geen rare Chinese dingen wilden als rattenhoofden en andere vreemde beesten. Uiteindelijk werd het iets met een soort spareribs, hele hete saus (niet pittig is in Chengdu nog steeds erg pittig; kwamen er op de tweede dag namelijk achter dat Chengdu bekend staat om haar pittige eten), aardappel, komkommer en nog een of ander ding wat kanker tegengaat (altijd mooi, dingen die goed zijn voor je gezondheid). Flesje bier ernaast (wat overigens binnen drie seconden op was, want jezusmina wat staat je mond in brand van dat spul!), maar het was prima binnen te houden.

Terug in het hostel nog wat gedronken en een lief Chinees meisje (wat voor Chinese begrippen goed Engels sprak (maar nog redelijk onverstaanbaar)) voegde zich bij Roeline en mij met de mededeling dat we 'so bjoetiful' waren en of ze foto's van ons mocht maken. Na gisteravond waren we alles al gewend, dus tuurlijk wilden wij wel even poseren voor de camera. Het was zelf overigens een supermooie meid met een leuk vrouwelijk jurkje aan en hoge hakken, dus het was redelijk apart dat ze ons met onze linnen broeken, slippers, oude topjes en dikke wallen sexy vond. Maar complimentjes zijn natuurlijk nooit weg! Ook vertelde ze me nog dat ik sexy was en dat ik actrice moest worden (heb ik weer carriereperspectieven mocht het niks worden met psychologie!) en dat als ik in Shanghai was ik maar in haar appartement moest blijven logeren. Mijn internationale netwerk breidt zich dus uit! We hebben haar gevraagd of ze ons een Chinese naam kon geven, maar Kirsten in Chinese tekens was onmogelijk, dus vanaf nu heet ik Kai Si Te!

Vanmorgen veel te vroeg opgestaan, want om kwart over 6 werden we opgehaald voor onze vlucht naar Lhasa. Toen we daar bij de douane aankwamen keken ze een beetje erg moeilijk bij het zien van onze permit. We moesten in een andere rij gaan staan en er kwamen drie mensen naar kijken. Uiteindelijk mochten we doorlopen, maar ik kneep m toch wel een beetje! Door vertraging (er was een letterlijke file van vluchten naar Lhasa, want ze geen heel vaak per dag) kwamen we ruim een uur later dan gepland in Tibet aan. We werden onthaald door onze gids met witte sjaals die ons geluk moeten brengen. We werden, supergaar van de reis en het weinige slapen, en weer in een miniscuul busje naar Lhasa gereisd, wat ongeveer een uur duurde(in dat busje moeten we waarschijnlijk UREN in gaan zitten, dus dat wordt vast superleuk!).

Wat hier heel prettig is na een week vol smog, is dat hier de lucht stralend blauw is! Gevolg is dat de zon daadwerkelijk schijnt en we misschien zelfs nog een beetje bruin worden. Ook is de omgeving prachtig en zie je inderdaad overal de Tibetaanse gebedsvlaggetjes. Onze vrouwelijke gids lijkt heel lief en behulpzaam en het is een van de weinige mensen die hier een beetje redelijk Engels spreekt. Wat hier ook opvalt is dat er superveel militairen op straat rondlopen. Allemaal boos kijkend, met dikke geweren en schilden. Geeft niet echt een veilig gevoel! Met name omdat onze gids ons bij aankomst op het hart drukte niet te ver zelf rond te gaan sjouwen op onze vrije middag, omdat er veel militairen op straat zijn. We zitten nu in een internetcafe om de hoek, dus dadelijk moeten we zo onopvallend mogelijk terug naar het hostel, want wie weet belanden we anders nog in een Tibetaans gevangenis, wegens rondlopen zonder gids (en permit, want die moesten we bij haar inleveren) ;).

In dit hotel hebben we een eigen badkamer, heel erg relaxed. Wel contrasterend dat de lobby super mooi is maar dat de wc's naar een open riool ruiken (en er ook zo uitzien) en onze badkamer een puinhoop is. De bovenverdiepingen zijn hartstikke stoffig, maar de bedden redelijk schoon, dus we redden het wel de komende zes dagen.

Vandaag bestond vooral uit uitrusten; lekker een boekje gelezen in de tuin en op onze kamer. Ons enige uitstapje was naar de supermarkt. Aangeraden door de gids, maar ook zeker wel nodig, want met name Roeline en ik hebben behoorlijk last van de hoogte. Als je drie traptreden oploopt hijg je al als een paard en ik ben continu licht in mn hoofd. We zitten nu op 3,5 kilometer hoogte en het lijkt net of ik compleet aan het spacen ben. Helemaal draaierig, lachkicks. Liters water drinken en nog dorst hebben. Geen honger. Super wazig. Lekker goedkope trip, alleen voelt mn lichaam aan als dat van een 95 jarige!

Morgenochtend worden we om half 10 opgehaald door onze gids en gaan we kijken in Barkhor Street (en weer wat souvenirs inslaan) en 's middags naar het beroemde Potala Palace. Waarschijnlijk moeten we super veel trappen lopen, dus vanavond maar op tijd gaan slapen.

Maar natuurlijk gaan we wel nog even een drankje doen om te vieren dat we eindelijk in Tibet zijn!!!