Maar.. het is hier WEL mooi!!

Gistermorgen op tijd (ok, gewoon nog steeds belachelijk vroeg voor mijn doen...) opgestaan, want Roeline en ik hadden om 8 uur met Bigyan afgesproken. Toen we echter bij zijn winkel aankwamen, was deze nog dicht.. We hebben ons maar neergevleid op het stoepje ervoor en toen begon het wachten... Uiteindelijk was hij er om half 9 nog niet, dus heb ik uit mijn moneybelt zijn visitekaartje opgediept en hem op zijn mobiel gebeld. Hoop onverstaanbaar gemurmel, maar het kwam neer op: '10 minutes!'. Nou, ok.. Dat kan er ook nog wel bij...
Toen hij er eenmaal was duizendmaal excuses, maar er was die dag een Hindu festival en daarom moest hij vanmorgen naar de tempel. Dit duurde allemaal wat langer dan verwacht. We zijn inmiddels wel gewend aan wachten, dus we hebben maar over ons hart gestreken en hem vergeven.
Vervolgens moesten we nog op een van zijn familieleden wachten, want de winkel kon niet onbeheerd achterblijven. Deze familieleden hadden geen haast; om kwart voor 11 kwam zijn zusje aangelopen. Arrgggh! Had ik nog 3 uur langer in bed kunnen blijven liggen!! Tot die tijd muziek geluisterd, gekletst en vage citroenthee met zout (?) gedronken. Och, het scheen gezond te zijn, dus dan kan het vast geen kwaad.

Toen begon ons avontuur... Allereerst een half uur door Kathmandu gelopen op zoek naar een busje dat ons naar Bhaktapur kon vervoeren. In een kleine bus gepropt en ongeveer drie kwartier later waren we op de plaats van bestemming aangekomen. Roeline had onderweg met Bigyan gepraat over het zitten op het dak van de bus. Toen werd gevraagd of we binnen of op het dak wilden zitten, aarzelde ze dan ook geen moment: 'On the roof!!' En zo geschiedde. Na het dak opgeklauterd te zijn, hebben we ons tussen wat Nepalese jongelui gewurmd en zijn zo in een uur naar Nagarkot gereden. Op den duur ging het ook nog regenen, dus dat was weer een geweldig ironische situatie... De Nepalese jongens vonden ons erg interessant, dus we hebben in ieder geval wat interessante gesprekken kunnen voeren onderweg. Een ongeveer 15-jarige gup vroeg zelfs mn telefoonnummer, maar dat heb ik maar weggewuifd.

Eenmaal aangekomen in Nagarkot met zijn drieen wat gegeten in een Nepalees restaurantje en toen begonnnen aan de 5 km lange klim naar boven. Er was een festival aan de gang, dus overal was het druk en liepen bontgekleurde Hindu's rond. Erg leuk om te zien.

Toen we boven waren in een gammele watchtower geklommen (met hele fijne spekgladde treden). Was ook alweer een heel avontuur. Ookal was het bewolkt en regenachtig; we hadden een prachtig uitzicht over de vallei! Foto's gemaakt en toen weer begonnen aan de afdaling. Op het laatst dacht Bigyan ons even de loef af te steken door te vragen of we een wedstrijdje hardlopen zouden doen tot de bus.. Vooruit dan! Verrassend resultaat was dat ik op mn lompe wandelschoenen nog gewonnen heb ook (het werd overigens niet de bus, maar een paar 100 meter eerder.. De finish was toch iets te ver).

Na een tijd kwam de eerste bus aanzetten en er doken ontzettend veel mensen op af. Wij dus ook maar meerennen en duwen (gewoon integreren). Blijkbaar was dit alles een nogal hilarisch gezicht, want we werden door mensen die in een toeristenbus (pff.. watjes..) zaten volop gefotografeerd. Och, sta ik weer in iemands plakboek straks. Altijd leuk. Uiteindelijk kregen we het voor elkaar ons in een veel te lage bus te wurmen (dak was ongeveer op schouderhoogte). Heeft het dringen voor bus 12 toch nog enig nut gehad! Ik ben in die bus maar op de grond gaan zitten tussen een enorme massa benen en zweterige oksels. Vol betekent hier namelijk niet vol, maar 'er kunnen vast nog wel een stuk of 20 mensen bij en anders gaan ze maar op het dak zitten, uit het raam of uit de deur hangen'. Het dak is overigens echt de aangenaamste optie. De wegen zijn hier smal en slecht en de bus was DUIDELIJK overvol, dus het was dan ook niet zo verwonderlijk dat de bus bij de bocht begon te kantelen, waardoor er een aantal mensen uit tuimelden en van het dak van de bus afsprongen. Omdat ik op de grond zat kreeg ik het niet zo mee (huh, waarom staan we stil en wat gillen die mensen stom....), maar Roeline had de schrik behoorlijk te pakken. Eerst wilden we blijven zitten, maar uiteindelijk zijn we ook maar uitgestapt en op zoek gegaan naar een andere bus. Na wederom lang zoeken, rennen en duwen weer een bus gevonden. Bigyan sommeerde ons te gaan rennen en erin te springen, voordat een groep fanatieke Nepalezen ons weer voor zou zijn.. Nou, ehm.. vooruit dan maar! We hadden nu zelfs zitplaatsen in de bus (wat een luxe!). Wederom als sardientjes in een blik naar Bhaktapur vervoerd. Omdat het bij aankomst al laat was (en we de dag erna alweer in alle vroegte op moesten staan) wilden Roeline en ik een taxi nemen naar Thamel. Ik stelde voor om naar Durbar Square te lopen, waar het toeristisch is en toeristisch betekent taxi's, maar onze eigenwijze gids dacht het beter te weten: 'no no, next corner, taxi! for sure!'. En dat zo'n 6 keer. We stonden inmiddels ergens in the middle of nowhere, dus we waren al bang dat we 10 km konden gaan lopen, terwijl het al donker begon te worden. Bigyan zei dat we moesten wachten en dan zou hij terugkomen met een taxi... In de tussentijd kwamen er taxi's voorbij met enorme woekerprijzen, die we maar voorbij hebben laten gaan. Op een gegeven moment stopte er een taxi vol Nepalezen, waar we gratis bij konden gaan zitten. Ik had er wel oren naar (liever in een taxi met Nepalezen dan in het pikkedonker op een verlaten landweg), maar Roeline vertrouwde het niet, waarop we de taxi maar hebben laten gaan.
Uiteindelijk kwam Bigyan gelukkig voorbij in een taxi! Iets duurder dan normaal, maar we waren al lang blij dat we iig weer naar ons hostel toe konden. Toen Bigyan was uitgestapt in Thamel wilde de taxichauffeur opeens 50 rupee meer hebben. Heb gezegd dat hij daar naar kon fluiten. We hadden het geld uiteindelijk niet gepast, dus hij heeft nog 25 rupee aan ons verdiend. Het was een zeer vermoeiende en avontuurlijke dag, maar man wat is het hier mooi... (wat een beetje DE oneliner van deze reis begint te worden).

's Avonds in het hostel snel een hapje gegeten, gedoucht en de tassen ingepakt. Daarna met Marloes en de jongens naar de Buddha bar om daar cocktails te drinken. Om 12 uur keerden we huiswaarts (help, morgen kwart voor 6 de wekker!!)

Vannacht voor geen meter geslapen, dus ik was niet heel erg blij toen de wekker ging (eufemisme).
Toen we het hotel wilden betalen, vroegen ze in eerste instantie meer dan we hadden afgesproken met de manager, maar na wat uitleg en overleg, mochten we toch het afgesproken bedrag betalen (en terecht trouwens!). Naar de bus gelopen, die gelukkig niet helemaal vol raakte, waardoor we allebei twee stoelen konden bezetten. Poging gewaagd tot slapen, maar jammerlijk gefaald. Onderweg nog even met een Canadees gekletst over trekkings en reizen. Erg lieve jongen trouwens, want toen ze Indiase jammermuziek gingen draaien, vroeg hij bezorgd of ik zijn oordopjes of ipod wilde lenen, omdat hij bang was dat ik anders door zou draaien.
In de bus lang langs de ramen overal plastic. Het doel hiervan ontging me een beetje. Vond het alleen maar heel irritant, want je zweterige armen blijven er verdomd irritant aan plakken. Tot het begon te regenen... De bus bleek zo lek als een mandje, want het water druppelde langs de (dichte!) ramen naar binnen, waardoor ik lekker ondergedruppeld werd. Maar een stoel verplaatst en toen werd het plastic over alle stoelen aan de raamkant geschoven om ze te beschermen tegen het water. Toeristenbus, luxe? Doe mij maar het dak!

Na 4,5 uur in Dumre uit de bus gezet, waar onmiddellijk iemand op ons af kwam lopen: taxi nodig? Hij wilde ons alleen voor minimaal 350 rupee meenemen, wat veel te veel is, maar wij waren al lang blij dat we dan droog konden zitten.

In Bandipur regent het al de hele dag aan een stuk door, dus de poncho's weer uit de tas getrokken. Ondanks de regen lijkt het een heel gezellig plaatsje (erg pittoresk..) en is het bij lange na niet zo smerig en lawaaierig als Kathmandu. We slapen de komende dagen in de Old Inn. Hele mooie tent, die eigenlijk een beetje boven ons budget ligt (17,50 p.p.p.n. maar wel met ontbijt), maar met mijn vermoeide lichaam heb ik op dit moment heel wat over voor een fijn bed en een normale (weliswaar gedeelde) wc. De service is erg goed en de manager is vriendelijk. Gratis koffie en thee is in de prijs inbegrepen en ze brengen ons overmorgen ook terug naar Dumre. Voelt toch wel lekker na 4 weken (redelijk) budget backpacken. Helaas hebben we vandaag nog niks kunnen doen en zit het er ook denk ik niet meer in, want het weer is gewoon kut (sorry mam, sorry pap).

Maar... het is hier wel heel mooi!!!!!