Chocolate, chocolate, chocolate, chocolate!
Door: Kirsten
Blijf op de hoogte en volg Kirsten
13 Augustus 2009 | Nepal, Pokhara
Gisteravond met Orla en Chris gedronken in een cafeetje in de buurt van het Busy Bee Cafe. Het regende pijpenstelen, dus we mochten er ook nog naar toe zonder paraplu. Zeik- en zeiknat, maar wel weer een ervaring!
Vanmorgen uitgeslapen (nouja, heel lang in bed blijven liggen in de hoop dat ik weer in slaap zou vallen, maar tevergeefs) en ontbeten bij een cafeetje in de buurt. Daar besloten (na wat overleg met het thuisfront) dat we Lumbini maar overslaan. We zouden 10 uur EXTRA in de bus moeten zitten om daar een deel van de middag en misschien een deel van de morgen te kunnen doorbrengen. Dan valt het natuurlijk al heel snel tegen en dat vinden we zonde van onze tijd en ons geld. Bovendien is het nogal lastig om er te komen met het openbaar vervoer, dus het bespaart ons ook nog een hoop zorgen. Morgenochtend dus naar Kathmandu!
Daarna nog wat winkeltjes bezocht en toen naar het Namaste Children House gelopen, waar Chris en Orla vrijwilligerswerk doen. Hier wonen 64 kinderen. Sommige kinderen zonder ouders, anderen met ouders die niet voor ze kunnen zorgen. Korte rondleiding van Chris gehad en later nog van de manager. De laatste vertelde dat ze puur afhankelijk zijn van giften en donaties. Ze krijgen geen cent van de overheid. Bewonderenswaardig!! De kinderen waren echt geweldig. Ik was nog geen twee seconden binnen en ik had al een klein jochie aan m'n hand hangen, die me overal mee naar toe trok om het weeshuis te laten zien, nog voordat Chris daar de kans voor kreeg. Geweldig schattig! Alle kindjes zeggen je ook gedag of geven je handjes. Het was vooral heel gaaf om Chris bezig te zien met de kinderen. Hij werkt er inmiddels al een maand of 5 en heeft echt een band met ze opgebouwd. Ze plagen elkaar onderling en in het weeshuis is het een grote chaos van kinderstemmetjes en lawaai, maar toch kan iedereen het overzien. Het moet echt een roeping zijn om zoiets maanden te doen, maar voor een paar weken lijkt het me echt supergaaf. Wellicht een idee voor m'n vakantie volgend jaar ;) ....
's Middags een terrasje gedaan. De chocoladebrownies uitgeprobeerd (de kaart schreeuwde al een aantal dagen om mijn aandacht en heb er nu eindelijk aan toegegeven) en zelfgemaakte ijsthee gedronken.
Aan het eind van de middag naar Sarangkot gegaan met de taxi om naar de zonsondergang te kijken (met een zon die er niet was door alle bewolking). Het was nog een behoorlijk eind lopen via gladde keienpaadjes. Men zei een half uur, maar het was een stukje langer. Onderweg naar de top met een Nepalees vrouwtje gepraat, die vroeg of we op de terugweg gezellig bij haar op de thee kwamen. Erg schattig.
Uiteindelijk zijn we niet meer helemaal naar boven gelopen. In de eerste plaats omdat ik m'n slippers niet echt geschikt schoeisel vond om bergopwaarts over wat losse keien te struikelen (dag enkels), in de tweede plaats omdat het een behoorlijk eind lopen was en het toch bewolkt was. Inmiddels waren we al behoorlijk hoog, dus van het uitzicht wat er te zien was hebben we ook wel het merendeel meegekregen.
Onderweg ook nog heel veel gezeur of we kamers wilden hebben enzovoorts (neeeeheeee...) en koters die 'chocolate' van ons wilden. Een jochie sloeg echt alles. Hij had 'chocolate, chocolate, chocolate, chocolate' tot zijn mantra gemaakt. Het was net een langspeelplaat die bleef hangen. Letterlijk en figuurlijk trouwens, want hij hing ook aan onze tassen en broeken. De enige verandering was een kleine storing, die het geluid 'sweeeeeet' produceerde. Vervolgens ging het weer verder in 'chocolate chocolate chocolate chocolate'. No 'snapte' het joch niet, dus pakte ik m'n lonely planet er maar bij om nee in het nepalees op te zoeken. Ook dat 'leek' hij niet te begrijpen. Hij heeft t minstens 10 minuten volgehouden en toen gaf hij zijn pogingen maar op. Roeline vond hem schattig, maar ik vond het een verwend mormel. Ik blijf bij mijn standpunt: voorlopig geen kinderen!
Op de terugweg thee gaan drinken bij 't vrouwtje. Vonden we ontzettend lief aangeboden, maar toen we haar gedag zeiden om waar naar de taxi te gaan, bleek het toch niet gratis. Alles draait om geld..........
Net pizza gegeten (een echte italiaanse!!) bij Caffe Concerto. Afgesloten met Baileys, waar een bolletje vanille ijs inzat.. Aanrader voor de Nederlandse restaurants!!!
Nu even m'n blog schrijven en hierna douchen, m'n tas inpakken en morgenochtend vertrekken we weer naar Kathmandu.
Het grote avontuur zit er alweer bijna op......
Vanmorgen uitgeslapen (nouja, heel lang in bed blijven liggen in de hoop dat ik weer in slaap zou vallen, maar tevergeefs) en ontbeten bij een cafeetje in de buurt. Daar besloten (na wat overleg met het thuisfront) dat we Lumbini maar overslaan. We zouden 10 uur EXTRA in de bus moeten zitten om daar een deel van de middag en misschien een deel van de morgen te kunnen doorbrengen. Dan valt het natuurlijk al heel snel tegen en dat vinden we zonde van onze tijd en ons geld. Bovendien is het nogal lastig om er te komen met het openbaar vervoer, dus het bespaart ons ook nog een hoop zorgen. Morgenochtend dus naar Kathmandu!
Daarna nog wat winkeltjes bezocht en toen naar het Namaste Children House gelopen, waar Chris en Orla vrijwilligerswerk doen. Hier wonen 64 kinderen. Sommige kinderen zonder ouders, anderen met ouders die niet voor ze kunnen zorgen. Korte rondleiding van Chris gehad en later nog van de manager. De laatste vertelde dat ze puur afhankelijk zijn van giften en donaties. Ze krijgen geen cent van de overheid. Bewonderenswaardig!! De kinderen waren echt geweldig. Ik was nog geen twee seconden binnen en ik had al een klein jochie aan m'n hand hangen, die me overal mee naar toe trok om het weeshuis te laten zien, nog voordat Chris daar de kans voor kreeg. Geweldig schattig! Alle kindjes zeggen je ook gedag of geven je handjes. Het was vooral heel gaaf om Chris bezig te zien met de kinderen. Hij werkt er inmiddels al een maand of 5 en heeft echt een band met ze opgebouwd. Ze plagen elkaar onderling en in het weeshuis is het een grote chaos van kinderstemmetjes en lawaai, maar toch kan iedereen het overzien. Het moet echt een roeping zijn om zoiets maanden te doen, maar voor een paar weken lijkt het me echt supergaaf. Wellicht een idee voor m'n vakantie volgend jaar ;) ....
's Middags een terrasje gedaan. De chocoladebrownies uitgeprobeerd (de kaart schreeuwde al een aantal dagen om mijn aandacht en heb er nu eindelijk aan toegegeven) en zelfgemaakte ijsthee gedronken.
Aan het eind van de middag naar Sarangkot gegaan met de taxi om naar de zonsondergang te kijken (met een zon die er niet was door alle bewolking). Het was nog een behoorlijk eind lopen via gladde keienpaadjes. Men zei een half uur, maar het was een stukje langer. Onderweg naar de top met een Nepalees vrouwtje gepraat, die vroeg of we op de terugweg gezellig bij haar op de thee kwamen. Erg schattig.
Uiteindelijk zijn we niet meer helemaal naar boven gelopen. In de eerste plaats omdat ik m'n slippers niet echt geschikt schoeisel vond om bergopwaarts over wat losse keien te struikelen (dag enkels), in de tweede plaats omdat het een behoorlijk eind lopen was en het toch bewolkt was. Inmiddels waren we al behoorlijk hoog, dus van het uitzicht wat er te zien was hebben we ook wel het merendeel meegekregen.
Onderweg ook nog heel veel gezeur of we kamers wilden hebben enzovoorts (neeeeheeee...) en koters die 'chocolate' van ons wilden. Een jochie sloeg echt alles. Hij had 'chocolate, chocolate, chocolate, chocolate' tot zijn mantra gemaakt. Het was net een langspeelplaat die bleef hangen. Letterlijk en figuurlijk trouwens, want hij hing ook aan onze tassen en broeken. De enige verandering was een kleine storing, die het geluid 'sweeeeeet' produceerde. Vervolgens ging het weer verder in 'chocolate chocolate chocolate chocolate'. No 'snapte' het joch niet, dus pakte ik m'n lonely planet er maar bij om nee in het nepalees op te zoeken. Ook dat 'leek' hij niet te begrijpen. Hij heeft t minstens 10 minuten volgehouden en toen gaf hij zijn pogingen maar op. Roeline vond hem schattig, maar ik vond het een verwend mormel. Ik blijf bij mijn standpunt: voorlopig geen kinderen!
Op de terugweg thee gaan drinken bij 't vrouwtje. Vonden we ontzettend lief aangeboden, maar toen we haar gedag zeiden om waar naar de taxi te gaan, bleek het toch niet gratis. Alles draait om geld..........
Net pizza gegeten (een echte italiaanse!!) bij Caffe Concerto. Afgesloten met Baileys, waar een bolletje vanille ijs inzat.. Aanrader voor de Nederlandse restaurants!!!
Nu even m'n blog schrijven en hierna douchen, m'n tas inpakken en morgenochtend vertrekken we weer naar Kathmandu.
Het grote avontuur zit er alweer bijna op......
-
13 Augustus 2009 - 17:05
Sabine:
Heeyheey!
Jammer dat het er alweer bijna opzit. Je hebt het wel super naar je zin gehad geloof ik!
Geniet er nog van die laatste paar dagen!
Liefsx. -
14 Augustus 2009 - 08:24
Paul:
Je bent weer aardig opgeknapt zo te lezen, gelukkig maar!
Hoe ziet het schema er voor de laatste dagen eruit?
Wanneer is de laatste ASIA blog?
Geniet er nog van die laatste dagen! -
14 Augustus 2009 - 10:26
Fat Birds Dont Fly:
Oeh kathmandu moet wel weer wat zijn zeg. Ben je echt van plan om volgend jaar weer naar Nepal te gaan?? Dan zou je zowaar daar echt beginnen in te burgeren. ...Nou allemaal wel leuk en alles, kom nou maar gewoon weer terug naar Utrecht, grap heeft lang genoeg geduurd. -
14 Augustus 2009 - 11:15
Mirjam:
Goede weer-richting-huis-reis!!! -
14 Augustus 2009 - 21:17
Michel:
geniet er nog van he die laatste 4 dagen want dan is het wel over dan moet je weer naar huis jammer he of heb je zoiets van het mag nu wel groeten michel xx -
15 Augustus 2009 - 20:48
Mama:
ik had al veel eerder gedurende deze reis (en meerdere personen met mij) dat een dergelijke reis waarschijnlijk niet de laatste zal zijn! En waarom ook niet, je bent nog jong en je geniet van zulke ervaringen met supergrote teugen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
