De laatste "zware" loodjes...

Voordat Manon 15 april naar huis zou vertrekken, stond er nog één grote highlight op de planning: samen Songkran vieren in Bangkok!
Songkran is het traditionele Thaise nieuwjaar, wat in tegenstelling tot ons nieuwjaar maar liefst drie duurt. Ook luiden ze hier het nieuwe jaar niet in met vuurwerk, maar met water, heel veel water! Het water is om het voorbije jaar en alle zonden "weg te spoelen" en samen met mijn collega Denise en haar familie kwam ons innerlijke kind dan ook volledig tot uiting in een driedaags watergevecht! Onze waterpistolen bleken vrij zielig, waardoor we regelmatig het onderspit moesten delven tegen al het geweld van enorme supersoakers. Langs de straten stonden bakken ijswater, waar locals je trakteerden op een emmer water in je nek,maar waar je ook voor een aantal baht je waterpistool kon bijvullen. Drie dagen drijfnat door de straten, wat eigenlijk vooral heel prettig was in één van de heetste perioden van het jaar! Ook kom je onderweg locals tegen die een soort witte pasta op je gezicht smeren, wat een teken van bescherming is en om kwaadheid af te weren.
De eerste twee dagen van Songkran hebben we doorgebracht in de omgeving van Khao San Road (het backpackersdistrict). Op dag drie is Manon 's ochtends vroeg naar het vliegveld vertrokken en ben ik nog een dag met Denise en haar familie op pad gegaan. Helaas was er in de omgeving van Khao San niets meer te beleven, waarna we naar Silom Road zijn gegaan. Hier vieren vooral de Thai het waterfestival en die waren er overduidelijk nog niet klaar mee; één grote straat volledig afgezet met het grootste watergevecht wat ik ooit heb gezien. Wat was dit een feestje!!!

's Avonds heb ik de nachtbus genomen naar Ranong om na de drukte van Songkran een aantal dagen te relaxen op een klein Thais eiland; Koh Phayam. Na bijna 12 uur onderweg te zijn geweest met achtereenvolgens een nachtbus (incl. rochelende oude man naast me en snurkende man voor me; thank God voor oordopjes!), een tuktuk, de speedferry en een stukje met de benenwagen, was ik eindelijk op de plaats van bestemming. Een ontzettend relaxed en nog-niet-zo-toeristisch eiland. Een bamboehutje met een openluchtbadkamer en de douchekop gemonteerd aan een palmboom. 's Ochtends in je pyjama je hutje uit stappen met je voeten in het zand de zonsopkomst bekijken met prachtige roodoranje luchten boven turquoise zeewater en daarna nog even je bed in duiken. Boekjes lezen aan het strand met een koude Chang of Leo. Lieve locals die je zien lopen en je een gratis lift aanbieden achterop hun motorbike. Fijne sfeer op het resort met een grote gezamenlijke BBQ. Ik had hier best nog wat dagen kunnen blijven hangen! Maar dat blijft het lastige dilemma als je op reis bent; er blijft ook altijd zoveel meer te zien... Na drie dagen op naar Khao Sok!

Na een boottocht, twee busritten en anderhalve kilometer wandelen arriveerde ik na een lange reisdag in Khao Sok, waar ik een tweedaagse Lake-tour heb geboekt om het nationaal park te ontdekken.

De dag erna werd ik opgehaald in een grote bus met daarin nog 15 anderen. Volgens de gids was dit een kleine groep... (In diezelfde week had hij een groep van 36 man). Ik vond dit al veel, dus ik mag denk ik van geluk spreken... De eerste stop was een markt waar je nog snel een zaklamp kon kopen die noodzakelijk was voor het bezoeken van de grotten. Gelukkig had ik er al één van mijn hotel gekregen.
Hierna vertrokken we met een longtailboot naar onze drijvende hutjes op het meer, waar we de nacht zouden doorbrengen. Waanzinnig mooie omgeving met helderblauw water, grote karstgebergten en ontzettend veel groen.
Na de lunch en wat relaxen was het tijd voor onze eerste trekking. Op de lijst die ik van mijn hotel had gekregen stond dat ik een lange broek aan moest doen, wat ik gezien we de jungle in gingen erg logich vond. Ik had dan ook geen korte broeken meegenomen. De gids vond dat juist een bijzonder slecht idee; in een lange broek krijgen bloedzuigers geen ruimte en dan kruipen ze via je lijf naar je nek.... Gatverdamme! Ik heb dan ook meteen de pijpen van mijn broek opgerold :').... De trekking bestond uit lopen over modderige paadjes en waden door beekjes waar het water tot je knieën kwam, om uiteindelijk uit te komen bij een grote donkere grot. Uiteraard deed de gekregen zaklamp het al na vijf minuten niet meer, waardoor de tocht voor mij een stukje uitdagender werd en ik in de schemer van mijn groepsgenoten ben meegelopen of nouja, gewaad.... Ja, een groot deel van de route was door het water... Tot op borsthoogte! Als een Afrikaanse waterdraagster je tas bovenop je hoofd houden en blijven balanceren om niet om te vallen. We moesten zelfs een stukje afdalen met een touw in een stroom water... Enorm uitdagend en spannend!
Hierna over de modderige wegen teruggelopen naar de boot. Alles uiteraard zéiknat. Letterlijk soppen in je wandelschoenen (die meteen een paar kilo'tjes zwaarder aanvoelen)!

De volgende dag al om 6.15 opgestaan en in de ochtendnevel met de boot op zoek gegaan naar dieren. We hebben een groep slingerende apen gezien en nog een makaak. Hierna zijn we teruggegaan voor het ontbijt, waarna we zijn vertrokken voor onze tweede hike. Een korte, maar pittige uphill trek van twee uur naar een andere grot. In deze grot zagen we een slang en diverse (giftige) spinnen. Getverdemme, daar kreeg ik wel echt de kriebels van! Na onze lunch zijn we met de boot en bus teruggegaan naar het hotel.

Gisteren ben ik vertrokken naar Koh Phangan; wederom een lange reisdag met een auto, twee minivans, een veerboot en een songthaew; 7 uur later was ik op de plaats van bestemming. Met mijn stomme hoofd had ik bij het maken van mijn reservering de dagen door elkaar gehaald (per ongeluk voor eergisteren geboekt), maar gelukkig maakten ze daar geen probleem van en hoef ik niet extra te betalen.

Vandaag heb ik besloten om een beetje in de omgeving van het hotel te blijven hangen; zwembad met uitzicht op de zee, straks een stukje over het strand lopen. Morgen wil ik naar Haad Yao wat één van de mooiere stranden van het eiland schijnt te zijn. Echter, dit schijnt wat te ver te zijn om te fietsen volgens de eigenaresse van het hotel en ik stap niet op een motorbike. Haar advies is om eerst drie kilometer naar een wat centraler punt te lopen en vanuit daar een songthaew te nemen. Dat gaan we denk ik maar doen...

Het aftellen is nu echt begonnen en elke vezel in mijn lijf zegt eigenlijk dat ik niet naar huis wil. Er komen steeds meer wilde ideeën in mijn hoofd op hoe ik mijn werk als psycholoog wat makkelijker kan combineren met vaker reizen. Want dat is eigenlijk hetgeen wat ik vooral geleerd heb tijdens deze reis; dit is wat me het meest gelukkig maakt, dus dit moet ik VEEL vaker gaan doen!