Weer "gewoon" in Bangkok...

Bijna twee weken geleden ben ik mijn blog afgesloten vlak na aankomst in Bagan. Een stad waar we beiden ontzettend naar uitkeken en vaak het eerste plaatje waar mensen aan denken bij Myanmar (als ze Myanmar al kennen ;-)).

De eerste dag in Bagan hebben we een zogenaamde "e-bike" gehuurd. Dit is geen elektrische fiets, zoals je zou verwachten, maar een elektrische scooter. Non zou het ding besturen en ik achterop. Dit voelde voor ons beiden een beetje spannend; Non vond het rijden eng en ik vond het eng omdat Non onzeker achter het stuur zat (ik kan me nu nóg beter inleven waarom mensen niet bij mij in een auto zullen stappen ;-)). Zelf heb ik ook een stukje geprobeerd op rustige, autoloze, zandwegen, maar gevoelsmatig had ik het ding onvoldoende onder controle om "voor het echie" deel te nemen aan het verkeer.

Bij onze eerste tempelstop, Gubyaukgyi (voor de Googl(ers?) (aars?) onder ons), kwamen we een vriendelijke Birmees tegen die we om tips hebben gevraagd voor mooie sunset en sunrise spots; het geval is nl. dat naar aanleiding van de laatste aardbeving in Myanmar veel tempels gerestaureerd worden en instabiel zijn, waardoor je er niet meer op mag klimmen. De kleine tempels die deze man noemden, waren zo klein dat we ze niet konden vinden, omdat ze niet op onze kaart stonden. Met zijn hulp hebben we uiteindelijk een iets grotere tempel gevonden, waar we later die middag de sunset zouden gaan bekijken. Hierna hebben we nog een korte rondleiding van hem gehad en daarna hebben we één van zijn schilderijen als souvenir gekocht als bedankje.

Hierna zijn we doorgereden naar andere tempels (Lawkashaung, Shwesandaw, Dhammagany, Sulamani, Thatbyinnyu en Ananda (de namen heb ik ook opgeschreven hoor ;-))). Mooie oude muurschilderingen en een aantal met een waanzinnig mooi uitzicht. De tempel die we voor de zonsondergang hadden uitgekozen (Taung Guni Phaya) hadden we niet alleen, maar het was ook niet bizar druk. Waanzinnig mooie zonsondergang en daarna terug naar het hotel gegaan.

De dag erna hebben we opnieuw een e-bike gehuurd. Non voelde zich nu een stuk zelfverzekerder (dus ik ook). Helaas hadden we dit keer behoorlijk wat pech; we waren een paar kilometer uit het dorpje en het leek alsof de accu op was. Ik ben afgestapt (zodat Non wat meer vaart kon maken en terug kon rijden naar het dorp om de scooter om te ruilen) en in de bloedhitte (tegen de 40 graden) langzaam terug naar het dorp gewandeld. Bijna daar kwam Non me weer tegemoet en vertrokken we vol goede moed op onze nieuwe scooter. Na een aantal kilometers bleek ook deze niet vooruit te branden. Met behulp van een Birmese taxichauffeur het verhuurbedrijf gebeld die een half uurtje later op een scooter langs kwamen met een nieuwe accu. De oude accu werd vervangen door met een steen op de onderkant van de scooter te rammen en met takken in de scooter te peuteren om de oude accu eruit te krijgen. De harde hand wordt hier duidelijk niet geschuwd ;). Hierna waren we weer "good to go" en hebben we achtereenvolgens Gubyauk, Shwezigon, Pyathada en Thit Sa Wadi bezocht. Ook weer een aantal mooie hootskooltekeningen gekocht voor aan onze muren thuis en toen was het tijd om terug naar het hotel te gaan voor mijn Skype sollicitatie.
Erg lastig om een sollicitatiegesprek te voeren over werk waar je al een drietal maanden niet meer geweest bent. Ik zit goed in de vakantiemodus dit keer (wat voor mij een behoorlijke prestatie is, maar dus niet zo handig met zo'n gesprek, blijkt) . Helaas ben ik het niet geworden, wat een behoorlijke domper is en was.

De dag erna zijn we om half 5 opgestaan om de zonsopgang te bekijken op Lawkashaung. Deze was magisch. We hadden mazzel dat we, ondanks dat het seizoen ten einde loopt, zelfs nog een aantal luchtballonnen hebben gezien! Besef komt dan des te meer dat reizen hetgeen is dat me echthet allergelukkigst maakt (en ook het besef dat ik eigenlijk nog láng niet terug naar huis wil).
Na de zonsopgang hebben we tot het einde van de middag vooral gelummeld en gelezen. Tegen een uur of drie zijn we weer op de e-bike gestapt om nog een rondje te scooteren voor wat souvenirs. De dag hebben we afgesloten bij de tempel waar je de mooiste zonsondergang zou moeten kunnen zien (Shwesandaw). Het uitzicht was wederom prachtig, maar er waren zo belachelijk veel toeristen dat we het er beiden benauwd van kregen en voortijdig zijn vertrokken. Doe ons de kleine tempeltjes maar!
Na het avondeten was het tijd voor de nachtbus naar Kalaw. Hier kwamen we om drie uur 's nachts aan, maar gelukkig konden we direct de sleutel van een kamer krijgen (zonder extra te hoeven betalen!).

De volgende dag hebben we gebruikt om rustig op zoek te gaan naar een fijne organisatie om onze trekking mee te lopen. Uiteindelijk hebben we voor een trekking gekozen, waarbij we in een klooster zouden overnachten en die een iets andere route volgt dan de andere organisaties in het stadje. De rest van de dag hebben we vooral gelummeld (wijn drinken en pizza eten bij de plaatselijke Italiaan. Ook wel weer eens lekker na alle rijst!).

Ons groepje voor de trekking bestond uit twee Duitse meiden, een Nederlander en een Nederlandse. Gezellige groep en onze tocht begon met een autorit van een uurtje en daarna een theepauze. Kijk, daar kunnen we wel aan wennen! De trekking ging grotendeels door dorpjes waar het leek of de tijd heeft stil gestaan. Dames van 80 jaar die hout hakken, bamboehutjes, overal liggen pepers of gember te drogen en er wordt hard (met de hand) op het land gewerkt. Onze gids Mimi liet ons vooral ook veel proeven van het land. De wandelroute was relatief makkelijk, vooral naar Hsipaw. Desalniettemin waren we behoorlijk verbaasd dat wij meestal voorop liepen of op de anderen moesten wachten (wel een egoboost hoor!). De eerste dag hebben we nog een tussenstop gemaakt bij een rivier waar we met lokale kids in het water hebben gespeeld. Superleuk! De nacht hebben we doorgebracht in een klooster. Bijzondere plek die helaas niet door alle groepen op waarde werd geschat; onbedekt rondlopen, bier drinken, laat naar bed gaan, spelletjes met schuttingtaal spelen. Ik snap het niet. Ga dan gewoon naar Kreta op vakantie.

We zijn op tijd gaan slapen (nadat ik mijn blaren zo goed en zo kwaad als het ging heb doorgeprikt; na Hsipaw waren ze toch nog niet helemaal genezen) met 30 man in één grote ruimte op dunne matrasjes. Altijd is er wel iemand wakker en je ligt totaal niet comfortabel, waardoor we beiden voor geen meter hebben geslapen en Non de volgende dag enorm veel last van haar rug had. De dag erna heeft ze behoorlijk wat pijn moeten verbijten en na wat aanmoediging mocht ik haar uiteindelijk helpen door haar tas te dragen. Het laatste deel van onze tocht was een boottocht van een uur over Inle Lake. Wauw, wat een prachtige omgeving! 's Avonds ben ik met de Nederlander en een Maleisische samen gaan eten; Non was niet meer tot bewegen in staat.

De dag erna was ze gelukkig weer de oude en hebben we samen met de Nederlander en de Maleisische een boottocht gedaan over het meer. De eerste stop was een zilversmederij, waar ik een zilveren armband heb gekocht. Echter, hun automaat kon geen verbinding krijgen. Ter goeder trouw kreeg ik een bonnetje mee met het verzoek bij een familielid in een ander dorp te betalen. Erg bijzonder! Verder zijn we bij een plek geweest waar ze papieren paraplu's maken, een tempel, een zijde- en katoenweverij (waar onze westerse heupen te breed bleken voor de mooie longyi's), een klooster (waar we wederom onze innerlijke Justin Bieber konden omarmen) en een sigarenmakerij (uiteraard ook even uitgeprobeerd; met mint en anijssmaak). Hierna was het tijd voor de terugtocht mét zonsondergang. Wederom betoverend mooi. De vissers die hun been gebruiken om te roeien, grote viskorven en de kleine bootjes waar van alles en nog wat op wordt vervoerd. Terug in Nyaungshwe zijn we op de night market cocktails gaan drinken en gaan eten.

De dag erna had Non last van haar buik en is ze op de hotelkamer gebleven. Ik heb een fietsje gehuurd en ben op die manier de omgeving gaan verkennen. Met de fiets door de rijstvelden naar Kaung Daing, bekend om haar tofuproductie. Eerst nog een tussenstop bij een pagode, waarna ik uiteraard mijn fiets niet meer van het slot kreeg. Zonder iets te zeggen stoppen er 4 kleine jochies, halen mijn fiets van het slot en zwaaien me lachend gedag. In Kaung Daing een rondje gefietst langs de verschillende productieplekken waar ik een kijkje mocht nemen bij hun werkzaamheden. Engels werd er niet gesproken, maar ik was meer dan welkom om foto's te maken en om de geroosterde bonen te proeven. Hierna heb ik mijn fiets bij een local op de boot geladen, die me in een klein half uur naar de andere kant van het meer heeft gebracht naar Maing Thauk). Hier ben ik weer op de fiets gestapt en naar een Birmese wijngaard gereden. Vier verschillende wijnen geproefd, die helaas een stuk minder lekker waren dan gehoopt, maar het was wederom een bijzondere ervaring ;). Terug in Nyaungshwe een snelle douche genomen en samen met Non met de nachtbus naar Yangon vertrokken, waar we tegen zes uur 's ochtends aankwamen.

Na een paar uurtjes geslapen te hebben, zijn we naar de markt vertrokken om souvenirs te kopen (vooral ik). Het was een stuk heter in Yangon dan toen we er een aantal weken daarvoor aankwamen. We hebben wat afgepuft en gezweet. We hebben beiden eindelijk een longyi gekocht ('westerse heupen proof'). Hierna hebben we de ferry naar Dala genomen. Een "dorpje" aan de overkant van de rivier. Leuk om op de ferry het chaotische lokale leven te zien. Aan de overkant hebben we ons door twee riskja chauffeurs rond laten rijden. Non voelde zich niet fit en hebben het daarom maar bij een uurtje gehouden. Dala is een stuk rustiger, maar ook een stuk armer dan Yangon. Gezellig "gekletst" met mijn "chauffeur", hoewel hij minder dan de helft van mijn vragen begreep: "Are your kids boys or girls?" "I'm 42." Hierna zijn we weer richting hotel vertrokken.

Na deze korte stop naar Yangon, zijn we vroeg op gestaan om naar Kinpun te vertrekken voor ons bezoek aan de Golden Rock. Het busstation was compléte chaos en de busrit hoogst oncomfortabel. 's Middags hadden we echt geen puf meer om de Golden Rock te gaan bekijken, dus hebben we vooral gelummeld en zijn we de dag erna maar extra vroeg opgestaan (wederom rond zessen). Na even zoeken vonden we de grote pickup trucks die ons naar boven konden brengen. We waren de laatsten die erbij mochten, wat betekende dat er erg weinig ruimte over bleef om te zitten en ik mijn benen niet meer kwijt kon. De enige oplossing was om te gaan staan. De locals drongen aan om te gaan zitten, maar dat was fysiek echt niet mogelijk. Eenmaal op weg naar boven begreep ik waarom ze zo hadden aangedrongen; ik heb geloof ik twee of drie keer hardop gezegd dat ik nog niet dood wilde toen we met hoge snelheid door haarspeldbochten gingen en ik mijn best moest doen niet uit de truck te donderen.
De Golden Rock zelf was niet superbijzonder, maar de devotie van de boeddhisten des te meer. Dragers die mensen die slecht ter been zijn naar boven brengen of mensen die zelf naar boven strompelen. Op de terugweg zijn we de pickuptruck in gesprongen en gelukkig kon ik nu wel zitten. We waren ook hier weer een geweldige bezienswaardigheid voor de locals, als we de foto's en selfies moeten geloven.
's Middags hebben we de bus naar Hpa An genomen; onze laatste stop in Myanmar. Onze eerste bus"pech" ook; hij kwam maar liefst een uur te laat. 's Avonds zijn we wat met Jon, een Engelsman die we ontmoet hebben in Kalaw, wat gaan drinken en hebben we gegeten op de night market.

Voor onze laatste dag in Myanmar hadden we een tuktuk tour geboekt die stops maakte bij verschillende grotten met daarin tempels en boeddhabeelden. Tevens kunnen genieten van de relatief groene en bergachtige omgeving rond Hpa An. Een plaatje en heel anders dan de rest van Myanmar! We merkten ook direct dat het waterfestival eraan zit te komen; we kwamen met tuktuk twee keer in een hinderlaag waarbij we met emmers water werden bekogeld. Dat belooft wat voor de komende dagen!

Gisteren zijn we met een gedeelde taxi vertrokken naar grensplaats Myawaddy, waar we tegen de middag aan kwamen. Onze laatste kyats voor baht gewisseld en toen was het tijd om de grens over te gaan. Bij de Birmese immigratie moesten we exact een zelfde departure card opnieuw invullen (terwijl wij dachten goed voorbereid te zijn door dit van tevoren al te doen). Na een stempel, een foto en een krabbel in een schrift, mochten we de brug over. Na een bloedhete wandeling over de brug naar Thaise zijde, weer een aantal formuliertjes ingevuld en toen op zoek naar vervoer naar het busstation. Het werd een bomvolle shared taxi, die uiteraard echt voller dan vol moest, waardoor we nog 45 minuten door konden roosteren in deze tuktuk. Bij het busstation konden we gelukkig nog bustickets krijgen naar Bangkok voor dezelfde dag. Enkel plekjes in de "B-bus", maar Non was zo slim om totaal 4 stoelen te boeken, zodat we iets meer beenruimte zouden hebben. Goede keuze, want zelfs met twee stoelen kon ik niet normaal zitten. We moesten wel nog even vier uur wachten tot de bus vertrok.
Al snel werd duidelijk wat een B-bus nog meer inhoudt. Onze medepassagiers waren vooral Birmezen en in vier uur tijd werd de bus maar liefst vier keer aangehouden voor allerlei controles; politie, douane, "inspecteurs" die kwamen kijken of je gordel wel vast zat.. (toen hij de bus uitstapte maakte uiteraard iedereen die riem weer los). Bizar! En meteen duidelijk hoe Birmese bezoekers anders worden behandeld dan westerse bezoekers (in VIP bussen heb ik dit nog geen één keer meegemaakt). Om 03.30 waren we bij het busstation en om 4.00 uur bij ons hotel. Helaas moesten we tot 9 uur wachten met inchecken, waardoor we noodgedwongen maar cocktails zijn gaan drinken. Voordeel van Bangkok is dat alles 24/7 open is! het verschil met Myanmar is meteen duidelijk; we zijn hier weer één van de velen en onze sterrenstatus is verdwenen (en dat is stiekem ook best wel lekker ;) ).

Slapen kon ik om 9 uur niet meer. Na een verlaat ontbijt zijn we vandaag dus maar bij het zwembad gaan hangen. Vanaf morgen nog twee dagen Songkran vieren en dan is het voor Non alweer tijd om naar huis te gaan!