Justin Bieber

Het weerzien van Manon en mij begon natuurlijk in ongekende luxe. Zelfs bij vertrek mochten we nog niet naar onze backpacks kijken en werden deze in de taxi voor ons geladen en de autodeuren voor ons geopend. Op naar Don Muang airport!

De vlucht naar Yangon was een korte (maar goed ook want ik zat tamelijk opgevouwen), maar eenmaal aangekomen begon het lange wachten bij immigratie. Uiteraard ook nog even in de verkeerde rij gaan staan, wat maakte dat toen we bij de bagagebelt aan kwamen, ons vluchtnummer nergens meer te bekennen was en onze bagage evenmin. Gelukkig vonden we onze backpacks terug in een hoekje van de hal.
Daarna was het tijd om een Birmese simkaart te kopen. De afgelopen maanden heb ik het niet heel erg gevonden dat ik soms geen wifi had, maar 31 maart mag ik via Skype gaan solliciteren voor de GZ-opleiding en dan is een goede internetverbinding wel noodzakelijk. Wifi is flut hier hadden we van tevoren al begrepen, dus een simkaart kopen werd het.. (Overigens betekent een simkaart niet dat je overal een goede internetverbinding hebt, dus of het sollicitatiegesprek gaat lukken, wordt nog spannend...). Geld opnemen was ook nog een hele toer; de eerste drie pinautomaten waren al out of service. Gelukkig deed de vierde het wel!
Na al deze praktische zaken konden we dan eindelijk in de taxi naar downtown Yangon stappen. In Myanmar rijden ze aan de rechterkant, maar het stuur zit bij de meeste auto's óók aan de rechterkant (maar dan ook weer niet bij allemaal). Erg bijzonder! Ook zagen we in Yangon in verhouding weinig motorbikes (in Mandalay werd ons later door een gids verteld dat de lokale overheid dit verboden heeft, omdat het te druk is op de weg in Yangon; wat we ook wel kunnen beamen... In de overige steden zie je weer volop motorbikes). Je vindt dan weer wel een hoop dappere fietsers in Yangon.

Ons eerste guesthouse was op de derde verdieping met een allerliefste en beetje verlegen gastheer. Snel onze tassen neergegooid en de deur uit gegaan op zoek naar ons eerste Birmese avondmaal; fried rice werd het (wat nog veeeeeel vaker op het menu is komen te staan, evenals noedels.. De Birmese keuken is niet heel erg divers) met uiteraard een Myanmar biertje. We trokken aardig wat bekijks als lange, blanke dames. Een hoop gestaar en gegiechel. Een enkeling durfde na wat teveel drankjes een gesprek met ons aan te gaan, maar daar was geen touw aan vast te knopen. De andere restaurantbezoekers wezen lachend naar de man en daarna naar hun voorhoofd; wellicht was het de dorpsgek ;) . Eettentjes zijn hier overigens vooral een mannenaangelegenheid; drinken, eten, roken en voetbal kijken. Vrouwen vind je hooguit in de afwas of héél soms in de bediening.

De dag erna zijn we op tijd opgestaan om naar de Shwedagon pagode te gaan wandelen. De Birmezen blijken ontzettend behulpzaam op momenten dat we de weg even kwijt zijn (en ze vonden ons vooral heel erg idioot dat wij een uur wilden gaan lopen; voor ons was het echter een leuke eerste kennismaking met het chaotische Yangon). Bij de pagode benaderde een Birmees ons met het aanbod een foto te maken. Naar hij zegt was het zijn verjaardag, waarop hij ons uitnodigde om vanwege deze gelegenheid samen iets aan Boeddha te gaan offeren voor good luck. We namen deel aan het hele ritueel; handen wassen, rondjes lopen om een beeld, water over Boeddha gieten, goud op een Boeddha plakken (beiden kozen we voor goud op de voeten - geluk bij reizen - en goud op het hoofd - voor een goed geheugen). Na het hele ritueel vroeg de man om een gift (hoewel hij daarvoor een aantal keer benadrukte dat dit zijn "gift" aan ons was, vanwege zijn verjaardag). Het hoefde niet veel te zijn, maar uiteraard vroeg hij meer toen we hem wat toestopten. Zelfs na een aantal maanden reizen blijk ik soms wat te goedgelovig. Echter, het was een bijzondere ervaring en daarom gunnen we hem zijn "verjaardagscadeau" maar ;-). Ook hier waren we weer een echte bezienswaardigheid en zijn we regelmatig op de foto gezet. Sommigen doen dit stiekem, anderen komen in groepjes naar je toe met hun telefoon in de hand, waarna een hele fotoshoot volgt. Vooral Manon is met haar witte pootjes enorm populair! Zoals Manon zegt: "Ik voel me net Justin Bieber."
Na een lunch zijn we naar het station gegaan voor een ritje met de Yangon Circle Line. Zoals de naam al zegt; een trein die in drie uur tijd een rondje rond Yangon maakt. We hebben hier onze ogen uitgekeken tussen alle locals in de trein. Wederom een hoop starende blikken en stiekeme selfies, waardoor wij ons zelf een stuk minder gegeneerd voelden om foto's te maken. Yangon blijkt rondom de spoorlijn vooral een enorme vuilnisbelt en de locals doen erg hun best om dit zo te houden; al het afval wordt uit het raam van de trein geflikkerd. Verder hebben we een hoop krotterige huisjes gezien langs de spoorlijn en een stuk van de rijstvelden rondom Yangon. Een mooie eerste kennismaking met Myanmar!
's Avonds was het tijd voor de nachtbus naar Mandalay. Comfortable stoelen, eten, drankje en een tvschermpje. Geluid van de films was echter zo bar slecht, dat je nog geen film kon volgen. Verder staat de airco op standje vrieskist. Hoewel de stoelen comfortabel waren, hebben we daardoor alsnog amper geslapen.

Aangekomen in Mandalay konden we helaas nog niet onze hotelkamer in. We zijn op zoek gegaan naar een plekje om te ontbijten, wat best een opgave bleek. Vooral "deepfried" spul. Na een nacht weinig slapen vonden onze magen dat geen geweldig plan, dus hielden we het al snel voor gezien. Rond 9 uur/9.30 konden we wel onze kamer in, waar Manon even heeft geslapen. Begin van de middag zijn we naar het Royal Palace gelopen. Weinig toeristen en vooral veel locals. Het hele pad ernaar toe mocht je niet fotograferen; enkel binnen het "tempelcomplex" zelf. Mooie tempels en mooi uitzicht vanaf de pagode, maar we hebben weer het meest gelachen om de grote hoeveelheid mensen die met ons op de foto wilde en "subtiel" stiekeme selfies met ons probeerden te maken. Na onze lunch, zijn we nog bij drie andere tempels gestopt; Atumashi Kyaung, Shwenandaw Kyaung en Kuthodaw Paya. Daarna besloten we om Mandalay Hill te beklimmen voor de zonsondergang. Omdat het een heilige plaats betreft moest dit op blote voeten. Mijn poezelige voetjes vonden dit niet zo leuk (onder andere ook omdat ze hier betelnoot kauwen en de trappen dus bezaaid liggen met rode klodders speeksel. Betelnoot is trouwens een verhaal apart; de mensen zien eruit alsof ze allemaal hevig bloedend tandvlees hebben als ze ons lachend aankijken!)
Op de top heb ik al wachtend op de zonsondergang vooral veel foto's gemaakt van het uitzicht en Manon moest vooral weer heel vaak op de foto. Ook heb ik nog staan praten met verschillende groepjes monniken die tijdens zonsondergang naar Mandalay Hill komen om hun Engels te oefenen. Praten over hobby's, thuislanden, studies, beroepen.. Erg leuk!

Voor onze tweede dag in Mandalay hebben we een chauffeur gehuurd die ons rond ging rijden naar de steden rondom Mandalay; Amarapura, Sagaing en Inwe. Een allerschattigsteman die zijn uiterste best deed onze vragen te beantwoorden en vooral heel vaak vroeg of we "all right" waren en we vooral onze tijd moesten nemen bij elke stop.
De eerste stop was bij de Mahaumuni pagode in Yangon. Volgens driver LinLin was je niet in Mandalay geweest, als je de pagode niet had bezocht. Boeddhisten gaan hier naartoe om goud op een grote Boeddha te plakken (hier konden we echter al vrouw niet naar binnen, omdat enkel mannen dit mogen). Een ander ritueel wat we hebben gezien is dat boeddhisten boeddhabeelden aanraken op de plekken waar ze pijn hebben of water gooien op de Boeddha die staat voor de dag waarop ze geboren zijn.
Na Mahamuni zijn we doorgereden naar Amarapura waar we naar een processie van monniken en novices konden kijken, die vanuit het gehele klooster gezamenlijk naar hun lunch liepen. Dit was overduidelijk ingericht voor toeristen, die er dan ook volop waren (vooral veel irritante Chinezen met grote camera's en statieven).
De volgende stops waren een boeddhistische universiteit en wat kleinere tempels. Hierna was Sagaing Hill aan de beurt voor een mooi uitzicht over de omgeving.
Na onze lunch zijn we toen met de boot naar Inwe gegaan, waar we met paard en wagen werden rond gereden tussen de tempels. Een enorm hobbelig ritje. LinLin vertelde naderhand dat de locals het ook wel "dancing road" noemen.
De dag hebben we afgesloten bij U-Bein Bridge in Amarapura. De langste teak houten brug ter wereld. Waanzinnig mooi. Halverwege de brug konden we op een landtong zitten en hebben met een biertje in de hand naar de zonsondergang gekeken en genoten van het prachtige uitzicht. Intens geluksmomentje!
Uiteraard mochten we ook hier weer regelmatig op de foto met locals. Ook hebben we hier nog even staan kletsen met een monnik, wiens naam je vertaalde als "peaceful", maar die naar eigen zeggen erg onrustig was. Hij dacht ons te herkennen van de processe bij het klooster die morgen. Grappig was dat hij benoemde dat hij totaal niet van Aziatische toeristen hield (in het bijzonder Chinezen) met hun grote camera's, "maar dat hij dit als monnik eigenlijk niet mocht zeggen, omdat hij van iedereen moet houden." Ook valt het me op dat dit de tweede monnik was die zich uitliet niet tevreden te zijn over de huidige regering; bij doorvragen wordt ontwijkend gereageerd. In de Lonely Planet wordt vooral benoemd dat het steeds beter lijkt te gaan, maar de babystapjes blijken wel heel erg klein te zijn, aangezien locals er nog niet veel van merken...

Onze volgende bestemming was Pyin Oo Lwin. Niet omdat dit nu een plek was die enorm hoog op onze bucketlist stond, maar vooral om de lange reis naar Hsipaw een beetje in stukjes te breken. Om 10 uur werden we opgehaald met een zogenaamde shared taxi. Helaas hadden we na een half uur al autopech. Eerst kwam mannetje 1 met één tang op een scooter. Vervolgens haalde ditzelfde mannetje een tweede mannetje op die een krik bij zich had. Uiteraard zette dit niet echt zoden aan de dijk, waarop een tweede taximannetje arriveerde die ons vervolgens in anderhalf uur naar Pyin Oo Lwin heeft gereden. Ook hier weer in een guesthouse met de allerschattigste hosts.
's Middags hebben we fietsen gehuurd - hoewel die van mij meer het formaat driewieler had - en zijn we door het chaotische verkeer naar de botaniche tuinen gefietst. Een soort Birmese Keukenhof. Lekker koel, relaxte omgeving, maar vooral veel lol gehad om de fotoreportages die Aziatische dames hier houden. We hebben zelf ook maar een aantal videoreportages opgenomen met razende reporter Manon. Beelden volgen bij thuiskomst, omdat de wifi hier een beetje te traag is om filmpjes online te zetten.
Bij terugkomst wilden we treinkaartjes kopen naar Hsipaw voor de dag erna. Helaas alleen nog plekjes voor de "ordinary class". Retegoedkoop (minder dan een euro per kaartje), maar wel 7 uur op een houten bankje. Gelukkig wel met lifeinsurance van minder dan een eurocent! 's Avonds hebben we dus maar twee foeilelijke kussentjes gekocht om onze tere billetjes wat te ontlasten.
Na onze avondmaaltijd hebben we nog even op het dakterras van ons guesthouse gezeten tussen de discolights (ze zijn hier nogal gek op flikkerende, gekleurde lampjes; huizen, tempels, boeddhabeelden.. Alles is ermee versierd). Met lange mouwen, want het was maar 23 graden... Om de "kou" te ontvluchten zijn we dus maar weer vroeg ons bedje ingekropen.

Na een ontbijt bij een klein streetfoodtentje was het dan zover; met de trein naar Hsipaw! Toch wel één van de dingen die hoog op mijn to do-lijstje stond. Gewapend met de kussentjes, namen we plaats tussen de locals. Meteen werd door de Birmezen eten uit hun tassen gehaald en in de 7 uur hierna zijn ze niet meer gestopt met eten. En al het afval ging naar goed Birmees gebruik uit het raam naar buiten!
In het begin waren de locals nog wat verlegen, maar al gauw werd er gul naar ons gelachen, voor ons geposeerd, foto's van ons genomen en eten met ons gedeeld. Of er werd even zachtjes op je knie getikt om je te wijzen op een mooi uitzicht wat je kon fotograferen.
De bankjes waren niet echt comfortabel, maar we zijn uiteindelijk beiden enorm blij dat we tot de ordinary class waren veroordeeld; wat was dit een geweldige ervaring!

In Hsipaw aangekomen was helaas het gratis vervoer naar het hotel al vol. Een tweede busje kon gebeld worden, maar aangezien het maar 10 minuten was, besloten we maar gewoon te gaan lopen. De rest van de middag hebben we doorgebracht met kaartspelletjes en bier drinken. Prima tijdsbesteding! Na het avondeten werd dit goedkope rum en cola en het was nog lang gezellig in Hsipaw. De dag erna iets minder, want het hoofd van ondergetekende deed toch wel pijn (Manon voelde zich ondanks de hoeveelheid alcohol wel relatief fit). Manon is hierop naar een zwembad gefietst en ik ben nog even in het hotel blijven lummelen en ben daarna door Hsipaw gaan wandelen - Little Bagan en een bamboeklooster. Het stelde allemaal niet heel veel voor, maar beweging schijnt goed te helpen tegen katers ;-).
We hebben maar besloten om het deze avond vooral rustig aan te doen en zijn op tijd gaan slapen, want de volgende dag was het tijd voor onze trekking!

Ons groepje bestond uit gids Soso, Nederlands stel Joeri en Stephanie en de twee Britse vrienden Will en Dave. Vanaf het begin hadden we de pas er flink inzitten, maar omdat het vlak terrein was, ging dit prima. We liepen zelfs een half uur voor op schema volgens de gids! Later werd het terrein wat heuvelachtiger en de temperatuur wat hoger, waardoor het voor ons beiden wel een stuk zwaarder werd. De omgeving was deaslniettemin prachtig; wandelend langs rijstvelden en bamboehutjes. We waren echter blij toen we tegen tweeën arriveerden bij onze homestay. Superlekkere lunch gehad (het beste in eten in Myanmar tot nu toe!) en wederom een goedlachse gastheer en vrouw. Nadat we even gelegen hebben, zijn we met de drie meiden gaan kijken naar de mannen die een Birmees balspel deden; "cane ball". Het gezamenlijk hooghouden van een bal gemaakt van riet (of bamboe) met de voeten of het hoofd. Erg vermakelijk om naar te kijken, vooral de fanatieke Birmezen. Na een kleine wandeling door het dorp, hebben we een fles whiskey en een fles cola gekocht en gezellig zitten borrelen bij het kampvuur. Eén fles werden er twee en tegen half één gingen we slapen. Helaas een nachtje met veel wakker worden en voor zessen stond ik alweer naast mijn bed. Ook Manon was weer op tijd wakker door de telefoon van de gids met Justin Bieber-tune. Alsof hij speciaal voor haar was uitgezocht!
De tweede dag was vooral downhill, maar er bleek één zeer pittige klim van een half uur in te zitten. Mijn longen lagen zowat op de grond hierna. Rond lunchtijd kwamen we bij een waterval, ons eindstation. Afkoelen in het koude water en mijn pijnlijke voetjes (helaas nu ook met blaren) een beetje rust geven. De dag hebben we afgesloten bij Mr. Shake, waar Soso ons trakteerde op een fruitshake, omdat hij morgen jarig is.

Onze volgende stop zou een nachtje Mandalay zijn om daarna met de boot naar Bagan te gaan. Helaas was de vroege bus vol, waardoor we pas om 19.30 konden vertrekken voor een minimaal 6 uur durende busrit. Krappe bus, opnieuw standje vrieskist en file rijden om de haarspeldbochten door te komen (de bussen die naar boven gingen konden niet tegelijk dezelfde bocht nemen als de bussen die naar beneden gingen, dus stonden we telkens in een rijtje te wachten). Uiteindelijk om 2.15 in Mandalay en een taxi naar het hotel genomen. Hoewel we de hotelkamer voor de nacht van 28 op 29 hadden geboekt en dus de 29e om 2.30 bij het hotel verschenen, was de hotelkamer tot onze ergernis niet klaar. Ze moesten hem nog poetsen. Echter, de volgende dag moesten we om 6.30 uur alweer bij onze boot naar Bagan staan, en hadden we dus maar zo'n drie uur om te slapen. Na enig aandringen konden we uiteindelijk tegen drieën de kamer in. Vanmorgen snel nog ons bootticket uitgeprint en dit berichtje typ ik vanaf onze boot naar Bagan. Niet zo luxe als de verhalen van anderen (die boot zat helaas al vol), waardoor we veroordeeld zijn tot rieten stoelen, maar we hebben een lekker windje en een fijn uitzicht.

Tijdens het eerste korte taxiritje van de pont naar New Bagan zagen we al veel mooie tempels. Belooft veel goeds!