Cultuur shock!
Blijf op de hoogte en volg Kirsten
01 Februari 2017 | Laos, Vangviang
In het heerlijke paradijsje Nong Khiaw ben ik maar liefst drie nachten gebleven (voor de beeldvorming; het is kleiner dan Budel ;)). Na het schrijven van mijn laatste weblog ben ik in een restaurantje bij de rivier gaan zitten en na mijn maaltijd heerlijk al om 21.00 uur mijn bed in gedoken. Fijn om eindelijk een groot, zacht, comfortabel bed te hebben. Daar wilde ik ten volle van genieten.
De volgende dag ben ik na een ontbijtje op mijn eigen veranda de omgeving gaan verkennen. Lopend langs kleine Laotiaanse hutjes waar alle kindjes je enthousiast zwaaiend en lachend begroeten met "Sabaidee!!" en volwassenen druk bezig zijn met het verbouwen dan wel bereiden van voedsel, het bouwen van huizen of gewoon gezellig met elkaar kletsen. Dit alles tussen de karstgebergten en met volop groene natuur eromheen. Een plaatje! Ik heb geloof ik met een enorm dommige grijns van oor tot oor rondgelopen die hele middag. Deze wandeltocht was meteen de generale repetitie voor mijn teen; hij is weer beter!
Hoewel ik deze trip soms twijfel of ik niet teveel mijn eigen plan trek door ook naar de wat minder toeristische gebieden te reizen, maar deze momentjes nemen mijn twijfel volledig weg. Ik had dit niet willen missen!
's Avonds ben ik na een Indiaas maal (raar maar waar; het stikt hier van de Indiase restaurants!), een drankje gaan drinken bij de cocktailbar verder op. Ik trof het met happy hour en kreeg er meteen 2 voor mijn neus..
De volgende dag was het tijd voor de finaleproef; hiken naar het viewpoint. Na alle berichten op internet dat de klim toch wel heel erg uitdagend en moeilijk was, maakte ik me wel een beetje zorgen; dat half jaar sporten heeft me iets fitter gemaakt, maar om nou te zeggen dat ik in een sportieve klimgeit ben veranderd? Gelukkig viel het mee.. Dat wil zeggen; de hike was loeizwaar, maar mogelijk in plaats van onmogelijk. Ik deed er zelfs korter over dan de voorgeschreven tijd van anderhalf uur (applausje voor mezelf) (weliswaar maar een kwartier, maar toch!). Onderweg kwam ik een groepje Laotiaanse dames tegen bij wie ik me heb aangesloten. Communiceren konden we niet, maar uiteraard wilden ze wel een selfie met die gekke "falang" en wilde ik daarop ook een foto met mijn nieuwe Laotiaanse vrienden. Eenmaal boven was het uitzicht FENOMENAAL! Ik heb hier ruim een uur van het uitzicht genoten en toen was het tijd voor de afdaling. Voor mijn inflexibele lichaam opnieuw een uitdaging met al dat klauteren over rotsen. Na deze hike was ik kapot en ben ik na een douche op het terras neergeploft. Geen beweging voor mij meer! Op de terugweg naar mijn guesthouse kwam ik stomtoevallig Daniela weer tegen. Samen met een Israëlische man hebben we 's avonds nog een borrel gedronken.
De dag erna was het tijd voor paradijs 2: Muang Ngoi Neua. Muang Ngoi Neua is een dorp dat bestaat uit één "straat"/zandweg (korter dan de Patrijslaan en veeeeeel korter dan de Vleutenseweg). De enige manier om Muang Ngoi te komen is per boot. Deze boot was vooral knus te noemen. Gezellig knie aan knie, opgepropt als sardientjes in een klein houten bootje. Op de boot heb ik Neisha en Adriel , een allerliefst stel uit Nieuw-Zeeland, ontmoet met wie ik de volgende dagen heb opgetrokken. In Muang Ngoi had ik mijn eigen bamboehutje met twee hangmatten en uitzicht op de rivier. Eigen badkamer, comfortabel matras. Wederom een plek waar ik makkelijk een aantal dagen kon verblijven!
Muang Ngoi Neua is zoals gezegd erg klein, maar er zijn in verhouding veel (Franse) toeristen. Echter, in tegenstelling tot in andere plaatsen laten de dorpelingen zich niet echt hierdoor beïnvloeden. Hun leven gaat gewoon door. Het dorp draait duidelijk niet om het toerisme, maar je bent overduidelijk op bezoek. Om 21.30 is het stil in het hele dorp, dus wederom op tijd naar bed. In mijn bamboehutje, terwijl ik buiten de krekels hoor tsjirpen. De laatste keer dat ik dat zo hoorde, was als kind op vakantie in Frankrijk..!
De dag erna hebben Adriel, Neisha en ik gebruikt om een stuk te lopen naar een aantal kleine dorpjes verderop; Ban Na en Ban Hoy Seen. Hier lijkt het helemaal of de tijd heeft stil gestaan. Bamboehutjes, vrouwen met weefgetouwen waar allerlei mooie sjaals uit naar voren komen, overal loslopende kippen, koeien en andere beesten, mannen die bamboe hakken en gras drogen om hun huizen mee te bouwen of verstvigen. Oudjes die vredig om zich heen kijken. Jeetje, wat geeft het veel rust om dit enkel te bekijken. Tegelijk voel ik me een beetje een indringer. Dit laatste gevoel verdween in Ban Hoy Seen. Ik heb een sjaal gekocht (dat toen ik m later uitvouwde meer een tafelkleedje leek en niet erg functioneel is, maar na die stralende lach kon ik geen nee meer zeggen :p ). We hebben hier voor één hele euro een flinke maaltijd genuttigd en toen voegden twee lokale vrouwen zich bij ons. Ze hadden hun verlegenheid al snel overwonnen en probeerden met een vertaalboekje, handen en voeten met ons te communiceren. Ook een 9-jarig jongetje (Obi of Kobi) sloot zich bij hen aan. Hilarisch werd het toen de dames onze zonnebrillen ontdekten en deze één voor één gingen passen; terwijl ik foto's van ze maakte zodat ze konden zien hoe zo'n gek ding hun stond.
Eén van de mooiste dagen in mijn reis tot dusver. De mensen lijken zo tevreden met weinig en dat is enigszins jaloersmakend (hoe gek dit misschien ook klinkt). Ik hoop dat deze plaatsjes nooit megatoeristisch zullen worden en deze mensen altijd zo tevreden zullen blijven. Ik heb nog maar een nachtje bij geboekt.
Mijn laatste dag Muang Ngoi bestond uit lummelen, in mijn hangmat hangen en een hoop twijfelen. Mijn oorspronkelijke plan was nl. om naar de Vieng Xai Caves in het oosten te gaan. Dit blijkt een enorm uitdagende trip te zijn naar een gebied waar maar weinig toeristen komen. Enerzijds is dit hetgeen wat ik roep dat ik de hele tijd wil, maar aan de andere kant komt ook wat meer inzicht dat ik niet altijd stoer, sterk, onafhankelijk en eigenwijs hoef te zijn en dat het soms ook best oké is om de meute te volgen (maar niet te vaak ;-)). Na lang wikken en wegen heb ik daarom besloten het gebaande pad weer even te gaan volgen. Ik ga proberen iets milder te zijn voor mezelf, al kost dat nog wel wat moeite ;).
De dag erna was het tijd om terug te gaan met de boot. Uiteraard weer een bomvol bootje. Op een gegeven moment leek het bootje een beetje vol te lopen met water. Achterin werd er al gehoosd omdat mensen natte voeten kregen.. Toen viel de motor ook nog stil, omdat de brandstof op was en het bootje zakte steeds wat verder naar beneden.. Oeps... Gelukkig werd de brandstof snel bijgevuld en pruttelden we verder naar Nong Khiaw. "Niks aan de hand, gekke falang", zie je de Laotianen denken.
Toen met de bus naar Luang Prabang. Hoogst oncomfortabel ritje met mijn lange benen driedubbel gevouwen, maar na drieëneenhalf uur waren we er dan eindelijk. Toen kwam het drama "accommodatie zoeken". Het bleek Chinees Nieuwjaar en dit betekent dat ALLES overboekt is. Na een hele hoop "FULL" bordjes vonden we uiteindelijk allemaal (de Nieuw-Zeelanders, een Duitse, Franse en ik) een bed. 's Avonds hebben we de dag afgesloten met een gezamenlijk diner en een aantal beer Lao. De dag erna zouden onze wegen scheiden.
Ik ben vertrokken naar Vang Vieng. Dit was een behoorlijke cultuurshock. Vanwege Chinees Nieuwjaar kwam ik terecht in een partyhostel met een hoop testosteronpubers die veel te veel zuipen en weinig rekening houden met andere hostelbewoners. Niet helemaal mijn plek. Hoop ordinair geklede mensen en echt even wennen na de rust van het noorden. Gisteren daarom een poging gewaagd vroeg te gaan slapen, maar ook deze rust werd wreed verstoord door snurkers en feestgangers.
Vandaag ben ik daarom maar verplaatst naar een ander hostel, in de hoop dat vannacht wat beter gaat zijn en ik wat meer mensen ontmoet van mijn eigen leeftijd.
Vandaag heb ik wederom een lummeldag; ik moest tot 13.00 uur wachten voor ik in kon checken dus beetje lastig om dan dingen te gaan ondernemen... Ik ben nog een beetje mijn draai aan het vinden hier. Hopelijk ben ik later vandaag of anders morgen weer een beetje gewend ;).
Tussenstand na 4 weken reizen:
- 14 verschillende hostels en 1nachttrein
- Gemiddelde uitgaven per dag: zo'n 31 euro
- 11.707 afgelegde kilometers
- Niet-Nederlanders die mijn naam goed kunnen uitspreken: 0
- 18 nieuwe (facebook) vrienden met 8 verschillende nationaliteiten
- Eén snee in mijn teen, één grote blauwe plek op mijn zij, een hoop ondefinieerbare schrammen en blauwe plekken op de rest van mijn lijf en ontelbaar veel muggenbulten.
- Beginnend inzicht: stoer, onafhankelijk en zelfstandig zijn brengt heel veel mooie dingen (Nong Khiaw en Muang Ngoi Neua), maar met de gebaande paden is niet altijd iets mis (hoewel ik nu eerst nog even wil gaan ervaren of ik Vang Vieng ga waarderen ;)).
-
01 Februari 2017 - 08:50
Marike:
Wat heerlijk om je verhalen te lezen! Wat super stoer van je dat je doorzet maar ook toegeeft (is ook knap!!!). Ik droom zo weg bij het lezen van je stukken. Net alsof ik naast je stat! Geniet nog lekker! Kus! -
01 Februari 2017 - 09:39
Anja:
Ik sluit me aan bij Marike! Leuk die variatie in omgeving, hostels en mensen. Dat jouw ervaringen dan dito zijn is dan ook eigenlijk logisch toch?! Geniet ervan lieverd. Ik kijk weer uit naar jouw volgende epistel (heerlijk om te lezen!). -
01 Februari 2017 - 09:56
Manon:
Trots op je dat je inziet dat je niet altijd stoer, sterk etc hoeft te zijn. Tegelijkertijd maakt dat je juist stoer en sterk. Mooi verhaal weer zus! X -
01 Februari 2017 - 11:31
Anne:
Weer zo'n mooi verhaal. Ik heb ff op Google Earth gekeken waar Muang Ngoy precies ligt. Idd in the middle of no where. Ik ben trot op je! -
01 Februari 2017 - 11:49
Mirjam:
Leuk te lezen wat ik allemaal mis -
01 Februari 2017 - 17:04
Michel:
Kirst je moet reisverslaggeefster worden wat kan jij je belevingen goed en mooi verwoorden ik heb ook weer genoten van je verhaal -
03 Februari 2017 - 09:39
Joyce De Jong:
Ha Kirsten, Zo heerlijk al die verhalen. Ik zit een klein beetje jaloers te zijn haha. En zag net op facebook dat Manon je ook nog achterna komt. Gezellig hoor! Ik kijk al weer uit naar je volgende verhaal. Geniet lekker verder van alle lieve mensen, cultuur, natuur, lekker eten en lekker bier en alles wat ze daar hebben en hier niet. Inderdaad.... ze zijn blij met weinig. Daar zit geluk dus duidelijk niet in! Liefs Joyce -
05 Februari 2017 - 16:41
Deborah:
Ha lieffie, na een drukke week gezellig op de zondag middag je reisverslag lezen en leve Google maps en streetview. De plaatsnamen gegoogeld en de fotos bekeken. Je komt wel op echt prachtige plekken. Echt geweldig de verhalen, en ook de verhalen over de mensen die je ontmoet. Ik hoop wel dat je genoeg tijd neemt om te lanterfanten tussen het reizen door :-) Lekker genieten! liefs Deborah
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley