Tweede liefde

Oeps.. Weer een aantal dagen te laat met schrijven, maar dit maal met een goed excuus: ik zat drie nachten in the middle of nowhere zonder wifi. Ik ben nu weer in de bewoonde wereld (Battambang) en zit in een hostel met goede wifi. Met als achtergrondgeluid het gesnurk van een medehostelbewoner, zal ik jullie weer even bijpraten over mijn belevenissen.

Mijn tweede dag in Kampot heb ik een tourtje geboekt naar Bokor Hill. Het tourgezelschap had een gemiddelde leeftijd van 50+ en was niet bijster gezellig, maar ik had de tour dan ook vooral geboekt om naar Bokor Hill vervoerd te worden. Bokor Hill Station was ooit een plek die de Fransen gebruikten om aan de hitte in Cambodja te ontsnappen (in de tijd dat het nog een kolonie was). Ik merkte dan ook meteen dat er een stuk frisser was dan in Kampot. Op Bokor Hill werden door de Fransen o.a. verschillende hotels, een casino en een kerk gebouwd. Echter, door de Tweede Wereldoorlog (aldus mijn gids) werden de Fransen gedwongen om Bokor Hill te verlaten. Ze kwamen na een aantal jaar weer terug, maar ten tijde van de Khmer Rouge was Bokor Hill weer een verlaten plek. Het werd een belangrijke frontlinie tijdens de gevechten tussen de Vietnamezen en de Rode Khmer. Bokor Hill werd zo een echte spookstad. De gebouwen zijn nu allemaal verlaten en dat maakt het een bijzonder sinistere plek om rond te lopen; en vooral ook om te fotograferen!
Bokor Hill staat verder bekend om haar mooie uitzicht, maar helaas was het erg mistig en bewolkt. Geen uitzicht, echter het voegde wel wat extra sfeer toe aan het spookstadje.
Aan het eind van de middag heb ik een zogenaamde sunset cruise over de rivier gemaakt. Op het dak van de boot met een biertje genieten van het uitzicht en toen het donker werd konden we vuurvliegjes zien.
De dag afgesloten aan de bar van het hostel met bier en slap gelul tot de temperatuur voldoende gedaald was om te kunnen slapen.

De dag erna wilde ik graag Kep bezoeken, een stadje dat bekend staat om haar goede krab. Dit wilde ik weer met een tourtje doen om het rijden op een motorbike te vermijden, echter bleek dit tourtje niet zo populair, wat betekende dat het vervoersmiddel geen tuktuk zou zijn maar, je raadt het al, een motorbike. Achja, één keer op een motorbike heb ik ook overleefd en de beste man zal heus wel weten wat hij doet... Vooruit dan maar.. 's Ochtends werd ik opgehaald door een goedlachse Cambodjaanse man en daar gingen we dan. De eerste stop was een soort "zoutvlakte", waar zout gewonnen wordt voor consumptie. Door de zon verdampt het zoute water, waarna het zout blijft liggen. Dit wordt opgeschept en naar fabrieken getransporteerd. Na de zoutvlakten reden we door een prachtige landelijke omgeving, over hobbelige zandpaadjes en tussen de akkers met watermeloenen en mint naar een gront, waarin een tempel gebouwd is die nog ouder is dan Angkor Wat (mijn laatste bestemming in Cambodja). De jongen die me door de grot leidde zei dat er een leuke route was met "sliding" en "jumping" om de grot uit te komen. Gezien het donkere smalle gat waar hij naar wees, heb ik hier vriendelijke voor bedankt en ben ik teruggelopen via de weg waar langs ik gekomen was. Achterop een motorbike was genoeg uitdaging voor één dag ;) . De volgende korte stop was bij het "Secret Lake". Uiteraard hier even geposeerd mét de motorbike en daarna door naar de peperplantage. Kampot peper schijnt namelijk één van de beste pepersoorten in de wereld te zijn. We kregen een korte rondleiding en mochten ook verschillende soorten pepers proeven (wit, zwart, rood, groen, vers, gedroogd....).
Blijkbaar duurde het bij de peperplantage wat langer dan gepland, want mijn gids zette er opeens vaart achter. Op hoog tempo zijn we naar de crab market van Kep gesjeesd, waar ik wat verse krab met Kampot pepper heb gekocht voor de lunch. En dan ook echt vers; de krab werd voor mijn ogen uit de zee gevist en levend in een plastic tasje aan mij overhandigd. Dit tasje moest ik vervolgens elders op de markt overhandigen aan een meneer die de krab ging bereiden. Na dit korte bezoek verder gesjeesd naar de boot naar Rabbit Island (en een boot betekent hier gewoon door het water waden om er in te komen of via een paal naar boven klauteren om op de kade te komen). Een rustig eilandje met een strand waar ik heerlijk een aantal uur in de zon heb liggen lezen. Weer in Kep aangekomen weer achterop de motorbike geklommen en eind van de middag waren we weer in Kampot. De dag opnieuw afgesloten met biertjes aan de bar.

De dag erna werd ik aan het eind van de morgen opgehaald om naar Sihanoukville en vanuit daar naar Koh Rong Samloen te gaan. Naomi, een Engelse die sinds Phnom Penh dezelfde route reist, ging met me mee. Het ritje met de speed ferry was enerverend te noemen. Het begon met een soort spring/klauterpartij van de kade op een boot die heftig op en neer deinde door de golven (en dus een meter of anderhalf onder de pier lag). Daarna met hoge snelheid hotsend en klotsend over het water naar Koh Rong Samloen. Onderweg kwamen we twee keer stil te liggen; één keer door wel erg veel zwarte rook uit de motor; de tweede keer zat er iets vast om de schroef en dook één van de bemanningsleden in zwembroek en met een duikbril op open zee in het water om de schroef te bevrijden. Na ruim een uur waren we uiteindelijk veilig op Koh Rong Samloen (na uiteraard weer een fijne klauterpartij om op de pier te komen). In het hostel meteen een Ierse en een Engelsman ontmoet met wie we de rest van de avond drankjes hebben gedronken.

De dag erna zijn Naomi en ik naar Clearwater Bay gaan hiken. Een half uur door het water lopen (op heuphoogte) en daarna nog een zelfde afstand klimmen en klauteren over rotsen in de jungle (en hopen dat je geen enge beesten tegenkomt). Vermoeide beentjes, maar de bestemming was het absoluut waard; zacht wit zand en het blauwste water wat ik ooit heb gezien! Hier hebben we de hele middag lekker aan het strand gelegen. De wandeling terug was gelukkig iets minder heftig, omdat het eb was. 's Avonds laat was het tijd om te gaan zwemmen met lichtgevend plankton. In het donker naar het strand lopen; alle zaklampen en lichten uit, een snorkel en een duikbril en dan zoveel mogelijk bewegen met handen en voeten; het resultaat is dat het lijkt alsof je tussen de sterren zwemt. Magisch!

De twee dagen hierna heb ik vooral gelummeld, gelezen en gezond. Na een nachtje ter overbrugging in Sihanoukville heb ik 1 maart de bus naar Koh Kong genomen. Op aanraden van een Duitser die ik in Laos had ontmoet, heb ik nl. contact opgenomen met een community project in Osoam; een klein dorpje midden in het Cardemom gebergte. "Mister Lim" zei me de bus naar Koh Kong te nemen en op het moment dat ik daar aangekomen was, moest ik hem maar even bellen. Helaas bleek het busstation enkel een zandvlakte en vond ik nergens een kantoortje met een telefoon; gelukkig mocht ik de telefoon lenen van een tuktukdriver. Mr. Lim nam enthousiast op en gaf me aan een tuktuk te nemen naar een guesthouse in de buurt, waar hij me na een uurtje op zou halen met een "shared taxi" (een taxi die wordt volgepropt met mensen die allemaal dezelfde kant op moeten). In het guesthouse ontmoette ik Hamid; hij was de dag ervoor vertrokken naar Battambang via Osoam maar had een heftig ongeluk gehad met de motorbike; noodgedwongen moest hij terug naar Koh Kong naar het ziekenhuis en nu dus met de auto terug naar Osoam. De weg naar Osoam ws een hobbelige zandweg. Na een aantal uur rijden, waren we dan op de plaats van bestemming: Osoam Community Village. Terug in de tijd: geen wifi, houten hutjes, bucket douches en toiletten. "The real Cambodia". Het vierjarige dochtertje van Mr. Lim had in mij meteen een speelkameraadje gevonden; gevangenisje, chauffeurtje... Hilarisch!
's Avonds met Hamid en vier andere Duitsers genoten van een echte Khmer maaltijd en geluisterd naar de verhalen van Mr. Lim. Hij is opgegroeid tijdens de Khmer oorlog, gevlucht naar Thailand en heeft daar een groot deel van zijn jeugd in een vluchtelingenkamp doorgebracht. Na vele jaren heeft hij uiteindelijk de universiteit afgerond enkele jaren geleden. Hoewel hij met dat diploma goed zou kunnen verdienen, heeft hij zijn ziel en zaligheid gestoken in dit project; ecotoerisme en organische teelt van groente en fruit. Hij verdient er vrij weinig mee, maar hij geeft aan zijn mensen te willen helpen. Enorm groot hart! Rond een uur of 9 ging de generator uit en werd er een kaarsje in mijn hutje gezet. Mijn "deur" was een gordijn en om 22.00 uur was het bedtijd.

Na het ontbijt ben ik met de twee Duitse stellen vertrokken met een ranger van Mr. Lim "Jimbo" genaamd. De Duitsers op hun eigen motorbike en ik achterop bij Jimbo. Ranger Jimbo was een enorme lachebek (een bek met twee tanden) en sprak geen woord Engels, waardoor het een groot raadspel werd. De eerste stop was een aardbeienplantage en daarna zijn we midden door de velden naar de jungle gereden. We hebben hier twee uur gewandeld, waarbij Jimbo ons telkens wees op planten die we konden eten. De volgende stop zou een bezoek aan Siamese krokodillen zijn (ze zijn vegetariër volgens Mr. Lim), maar die waren nergens te vinden.
Terug in Osoam bood Mr. Lim me aan om mee te gaan naar een echte Cambodjaanse bruiloft. Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen. Samen met Mr. Lim, zijn vrouw en een ouder Duits koppel zijn we in de auto gestapt. Bij de feestlocatie werden we onthaald door de bruid en haar bruidsmeisjes met buigingen en een klein cadeautje. Vervolgens krijgt iedereen een grote ronde tafel toegewezen waar achtereenvolgens gerechten midden op de tafel worden geplaatst om te delen en een hoop blikjes bier en zakken met ijs. Op de achtergrond speelt keiharde Cambodjaanse muziek en je wordt regelmatig tijdens het eten de dansvloer op getrokken voor traditionele dans of Cambodjaanse popmuziek. Aan tafel wordt je geacht om de 2 minuten met elkaar te proosten; vandaar vermoedelijk ook het ijs, anders ben je binnen no time dronken. Om een uurtje of negen gingen we terug naar Osoam.
Tijd om te gaan slapen; wat in mijn geval meer wakker liggen werd; ijskoud en om 3 uur 's nachts keiharde muziek: de voorbereidingen van een volgende bruiloft.

De tweede dag in Osoam ben ik samen met een Belgische, "Jimbo" en "Noi" een tocht gaan maken naar de jungle en een waterval. Met de motorbike DOOR de jungle; letterlijk! Bukken voor takken, met de motorbike over rotsen, houten bruggetjes en door het water. Bizar dat die kleine motorfietsjes dit aan kunnen. Na het parkeren van de scooters zijn we naar de waterval geklauterd, waar we hebben gezwommen en in de zon gelegen. Geen mens te bekennen, wat het extra bijzonder maakte. Na een steile klim terug naar de motorbikes en weer op naar Osoam. Daar aangekomen vroeg mr. Lim gekscherend of ik zin had in nog een bruiloft... Uiteraard heb ik hier weer ja op gezegd. Deze bruiloft was een stuk groter. Bij aanvang mochten we op de foto met de bruid en haar bruidsmeisjes. Ook hebben we hier een groter deel van de ceremonie mee gekregen. In plaats van een bruidstaart, maken ze hier een grote toren van fruit. De eerste stukken fruit worden door bruid en bruidegom aan hun beide ouders gevoerd. Als het feest daarna losbarst, eten de gasten het overige fruit op. Op dit feestje lag het drinktempo een stuk hoger; een hoop studenten van mr. Lim die je uitdagen om je glas in één keer achterover te slaan na een toast (de Cambodjanen konden hier zelf echter niet zo goed tegen; een aantal leerlingen werden straalbezopen door hun vrienden naar huis gedragen).

Vanmorgen ben ik op tijd opgestaan en heb ik Mr. Lim en zijn vrouw gedag gezegd. Wat was het ontzettend bijzonder om hier te verblijven! Hoewel het primitief is, ben ik verliefd geworden op Osoam.

Vandaag met een shared taxi op naar Pursat; Backpack op de hoedenplank; met drie lokale vrouwen achtereen en onze voeten ook nog op een zooitje bagage. Om en nabij de vier uur zou het duren zei Mr. Lim. Na twee uur werd er echter een lunchpauze van een uur gehouden en twee uur later hadden we ook nog een lekke band; 6 uur later was ik dan ook in Pursat. Met handen en voeten duidelijk gemaakt dat ik naar Battambang wilde, waarna een local een bus voor me aanhield. Een lokale bus met enkel Cambodjanen, grond bezaaid met etensresten, een hoop huilende baby's en een hele slechte film. Aangekomen in Battambang was de enige mogelijkheid om naar de stad te komen achterop een motorbike; mijn backpack tussen de benen van de driver en daar gingen we dan. Gelukkig had het hostel wat ik op het oog had plek. We zijn dus eindelijk weer in de bewoonde wereld; met wifi, elektriciteit en douches.

Morgen ga ik Battambang verkennen en daarna is het alweer tijd voor mijn laatste bestemming in Cambodja: Siem Reap!