Van Vang Vieng naar Pakse

Dag lieve lezers,
De tijd gaat zo ontzettend snel; alweer een week voorbij zag ik toen ik vandaag op mijn telefoon kijk. Dus weer tijd voor een reisverslag!

Op het moment ben ik een Pakse, een slaperig stadje wat momenteel precies past bij mijn staat van zijn na mijn tripje met de "sleeper bus" vanuit Vientiane. Dit nóemen ze ook wel de "VIP-bus". In eerste instantie zag ik het dan ook wel zitten; de bussen was opgedeeld in compartimenten met een anderhalf persoonsbed. Reuzecomfortabel als je alleen bent, maar dit betrof twee plaatsen. Het léék erop dat ik een lucky girl zou zijn met één anderhalfpersoons bed voor mezelf toen de bus begon te rijden. Vol medelijden keek ik naar mijn medereizigers, terwijl ik zelf heerlijk relaxed lag te lezen. Helaas stopte de bus bij een tweede busstation en mocht ook ik lepeltje-lepeltje gaan liggen met een onbekende. Niet eens een aantrekkelijke man (sorry collega's , was vast een mooi verhaal voor All You Need geweest), maar een meisje dat zich zonder boe of bah te zeggen omdraaide, driekwart van "het bed" in beslag nam en ging slapen. Reuze comfortabel ritje van 10 uur werd dit ;) . Ik was dan ook blij toen ik, aangekomen in Pakse, om 7 uur 's ochtends meteen mocht inchecken en nog even een paar uurtjes kon slapen.

Nu even terug naar Vang Vieng. Mijn cultuurshock verdween gelukkig snel. 's Middags ontmoette ik een Engelse man van middelbare leeftijd, toen ik op weg was naar een bar met bamboehutjes aan de Mekong om de zonsondergang te aanschouwen, waarna hij zich bij mij aansloot. Gezellig gekletst met een aantal bier Lao met de zon die langzaam wegzakte in de Mekong. Toen hij vertelde dat hij van plan was te gaan fietsen de dag erna, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en gevraagd of ik mee mocht. Na onze biertjes hebben we samen gegeten en zijn we naar de Sakura bar gegaan. Een waar fenomeen in Vang Vieng; een hoop Koreanen hebben vrij met Chinees Nieuwjaar en gebruiken dit als een soort spring break. Vooral veel uitbundig gedans en veel drinken; zeer vermakelijk om te zien met een beer Lao in de hand!

De dag erna was vooral een actieve. Na een simpel stadsfietsje gehuurd te hebben, zijn we het dorp/de stad uitgereden. Al na vijf minuten kom je in een totaal andere vibe terecht; rijstvelden, karstgebergten en ultieme rust. Rust ja, want al die backpackers liggen nog hun roes uit te slapen. Met mijn stadsfietsje over zanderige paadjes met een hoop keien "gereden" en onze eerste stop gemaakt bij een uitkijkpunt. Behoorlijke uitdaging om boven te komen; niet gewoon een pad, nee heuse rotspartijen. Nu heb ik best lange benen, maar zelfs deze bleken met regelmaat te kort voor de manoeuvres die ik uit moest halen. Na het viewpoint zijn we nog naar twee verschillende grotten geklauterd (relaxed hoor, vakantie!) en daarna vond ik dat ik het meer dan verdiend had om even af te koelen in de Blue Lagoon alvorens terug te fietsen naar Vang Vieng. Dat was me het dagje wel.

Alsof ik nog niet genoeg actief ben geweest, ben ik de dag erna 8 km gaan kayakken. Tussen 8.40 en 9.00 uur was pickup, maar zoals het Lao Lao-time betreft, stond om 9.30 het busje pas voor de deur. Kayakken over de Mekong tussen de karstgebergten, wauw! Tegelijkertijd een behoorlijke inspanning, want door het droge seizoen staat het water laag. Dit betekent hard peddelen en regelmatig vast lopen op de rotsen. Behoorlijk vermoeide armpjes aan het einde van de trip, dus de rest van de dag ben ik lekker gaan hangen bij de beach bar. Toen ik een drankje ging bestellen, zag ik een man staan die me "vaag bekend" voor kwam. Toen hij me vroeg of ik toevallig uit Nederland kwam, ging een lampje branden. "Verrek, dat is de man van mijn collega Denise!". Onder het genot van een (hoop) bier Lao hebben we reisverhalen en -tips uitgewisseld en samen gegeten. Laten we maar zeggen dat we de verslavingszorg al dan geen eer hebben aangedaan ;).

De dag erna wilden Denise en ik gaan tuben; het hoort bij Vang Vieng als de Eiffeltoren bij Parijs, dus een beetje in de categorie; moet je gedaan hebben. Het was precies wat we ervan verwachtten; een hoop dronken pubers in te kleine bikini's of andere bijzondere kledij die onder het genot van nog meer alcohol tegen elkaar aan stonden te schurken. Met enige verwondering hebben we dit gade geslagen.. Zo zijn wij nooit geweest, toch? Helaas waren de twee tubing bars aan het begin en betekende dit nog 4 km terugdobberen na het dorp. Althans, dat dachten we, maar het bleek behoorlijk hard werken. Door het lage water werd het meer een soort peddelen met onze handen en 1 km voor het dorp waren we zo koud en moe dat we maar een tuk tuk terug hebben genomen. De dag hebben we afgesloten met Denise's partner Martin en een aantal drankjes. Superleuk om mensen van thuis in het verre Azië gezien te hebben!

De volgende dag heb ik al vroeg een bus genomen naar Vientiane. Wederom Lao Lao time, maar dat begint inmiddels te wennen. Toen ik mijn tas de bus in had geladen, wilde de beste man eigenlijk dat ik over zou stappen in een andere tuk tuk. Toen ik naar mijn zware tas ergens achterin de bus wees, was het al snel goed en mocht ik blijven zitten.
4 uur later was ik in Vientiane. Vientiane staat bekend om goede westerse cuisine, dus toen ik een pizzeria met Franstalige eigenaars vond en met redelijk geprijsde wijn, vond ik het een uitgelezen kans om even "decadent" te doen voor Laotiaanse begrippen. 120.000 kip is in Nederland namelijk nog steeds maar 13,72 ;) . Daarna was het tijd voor een wandeling over de bizar drukke avond markt, waar ik meteen de eerste lelijke koelkastmagneet voor mijn collega's heb gekocht.

De dag erna was het tijd voor sightseeing in Vientiane. Hoewel meerdere mensen me van tevoren zeiden dat ik Vientiane over kon slaan, vond ik het best een fijne stad voor een aantal dagen. Vientiane doet in eerste instantie nauwelijks Aziatisch aan; brede wegen, trottoirs, veel Europese restaurants - al dan niet met Franse namen, stoplichten en zebrapaden, waar ook nog keurig bij gewacht wordt... En met als klap op de vuurpijl ook nog een Arc de Triomphe! Daarnaast heb je natuurlijk wel de typisch Aziatische streetfood-stalletjes, rommelige, volgestouwde markten en heel veel tempels.
Na zelf een wandelroute te hebben uitgestippeld, ben ik in de hitte op pad gegaan. Eerst langs de drie belangrijkste tempels en daarna naar het COPE Visitor Centre. Cope maakt protheses voor slachtoffers van UXO. Indrukwekkend museum om rond te lopen. Niet alleen lagen er voorbeelden van protheses die arme boeren zelf hadden gemaakt van hout, ook werden de loopbruggen getoond waar tijdens de revalidatie op werd geoefend; gammele bamboebruggetjes, want daar moeten de boeren de rest van hun leven vermoedelijk op lopen (man, ik vind die dingen al een uitdaging als ik er met beide benen op loop!). Tranen kreeg ik in mijn ogen bij een film waarbij een moeder vertelde dat haar jonge zoon na het spelen van UXO levensgevaarlijk gewoond was, maar alle ziekenhuizen in de omgeving door gebrekkige medische voorzieningen geen zuurstof én geen bloed hadden, waarna hij is overleden.
Op het terrein van COPE zit ook een klein paralympisch stadion. Mooi werk doen ze daar!
Na het visitor centre ben ik via een typisch Aziatische markt naar de Vientiaanse Arc de Triomphe gelopen. Die ben ik opgeklmmen, waarna ik een prachtig uitzicht had over Parijs.. Ehhhm Vientiane! Vanaf de top lijkt het nl. net of je over de Champs-Elysées uitkijkt!
Na een lunch bij een Franse bistro, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik bij een meisje uit mijn hostel gaan zitten. Zij zou die avond naar de zonsondergang gaan kijken bij de Mekong. Ons gezelschap bestond verder uit een Amerikaan, een Duitser en een aantal bier Lao. Wauw, wat was dit ontzettend mooi! Prachtige zonsondergang, reisverhalen en -tips uitwisselen met een koud biertje. Na ons drankje zijn we met een deel van het clubje gaan eten, wederom met mooie en goede gesprekken, waarna we nog even naar de sterren hebben gekeken boven de Mekong. Als je daar zit, in het donker, maar het geluid van kikkers en krekels het verkeer overstemt, voelt het helemaal niet meer alsof je in de stad bent.
Als afzakkertje zouden we nog een drankje gaan doen in ons hostel. Dit werden er langzaam steeds meer en toen was het opeens 2 uur. How did that happen?

Gisterochtend ben ik naar het Budhha Park gegaan. Zoals de naam zegt; een park met veel boeddha's. Grappig om rond te lopen en om te zien, maar meer "Je moet toch wat als je bus pas om 18.30 vertrekt". De rest van de dag heb ik vooral doorgebracht met lummelen en terrasjes en 's avonds dus mijn eerste nachtbus (zie boven ;)).

Nadat ik vanmorgen in Pakse een aantal uur heb geslapen, ben ik een beetje rond gaan lopen; conclusie: erg slaperig stadje. Mooie tour gevonden rond het Bolaven plateau (watervallen, koffieplantages, mooie natuur), maar weinig toeristen, dus weinig animo. Ik blijf hier morgen daarom nog een extra dagje hangen in de hoop dat meer mensen zich aanmelden, want voor mij alleen wordt het wel een beetje duur. Zo niet, dan ga ik het denk ik toch maar gewoon doen.
De zonsondergang heb ik dit keer bekeken vanaf het dak van een fancy hotel in Pakse. Wederom de rode zon weg zien zakken in de Mekong; ik krijg er geen genoeg van.

Omdat ik nog een dag langer in dit slaperige stadje blijf, ga ik kijken of ik morgen een dagje op en neer kan naar Champassak en dan maar duimen dat er meer mensen mee willen naar Bolaven!

(N.b. Nog meer goed nieuws; Manon komt halverwege maart een maandje mee naar Myanmar!)