Paradise!

En weer een week die om is gevlogen... Wederom zal ik voor jullie de setting waarin dit verhaaltje wordt getypt, omschrijven... Nong Khiaw, een klein dorpje aan de Nam Ou rivier midden in de bergen. Mijn eigen bungalow a 60.000 kip per nacht (ik bedoel niet dat ik 60.000 stuks pluimvee moet afleveren morgen; maar 60.000 kip is volgens mijn valuta-app zo'n 6,84 euro). Klein veranda'tje ervoor en als ik mijn hoofd naar rechts draai zie ik de rivier. Nong Khiaw is echt een klein paradijsje. Onbegrijpelijk dat alle mensen die ik heb ontmoet meteen door willen naar het zuiden (wat wellicht het plaatsje ook zo fijn maakt...)

Na het schrijven van mijn vorige weblog heb ik opnieuw met Jop afgesproken; hij was net die dag in Chiang Rai gearriveerd. We hebben samen met twee Duitsers gegeten en zijn daarna bij "the Cat Bar" beland. Inderdaad een bar die vol staat met kattenprullaria en waar de kat zich de bar heeft toegeëigend als slaapplek. Hilarische plek om de laatste Thaise biertjes te drinken.
De dag erna was het tijd om naar Laos te vertrekken. In de lokale bus naar de Laotiaanse grens; uiteraard werd ik niet daar afgezet, maar een aantal kilometer ervoor. Daar stonden al een paar tuktuk's klaar die mij en de anderen uit de bus maar wat graag naar de grens wilden brengen. Nadat we door de immigratie waren, moesten we wachten op een verplichte shuttlebus, die ons tegen betaling naar de Laotiaanse immigratie bracht. Visum afrekenen en hop toen stond ik in Laos!
Samen met twee Britse mannen een tuktuk gedeeld naar het "centrum" van het stadje/dorpje (gehucht?).
In Huay Xai is niet zo veel te beleven, maar het is wel leuk om het dorpsleven te zien. Eerste indruk is meteen dat Laotianen minder gericht zijn op het vergaren van inkomsten van toeristen; als je eten of drinken wilt bestellen moet je behoorlijk wat moeite doen om de aandacht te trekken van de kletsende dames; die naast het restaurant ook nog drie winkels bestieren en dat allemaal tegelijk en op hun dooie gemak. Erg mindfull!

De dag erna was het tijd voor de slowboat. 's Ochtends eerst in een klein winkeltje een lunchpakketje gescoord voor op de boot; "fresh baguette". Fresher dan fresh was ie, want manlief werd er na mijn bestelling op uitgestuurd om broodjes te halen en dochter moest een blikje tonijn uit de schappen halen.
Jop en de Duitsers waren vroeg opgestaan in Chiang Rai, zodat we samen met de slowboat konden gaan. Wat een mooie trip! 6 uur varen over de Mekong op beide dagen, maar ik heb me geen moment verveeld! Een bootreis vol geluksmomentjes; zo fijn dat ik dit kan en mag meemaken!

Na twee dagen varen kwamen we aan in Luang Prabang. Met een groepje mensen die we ontmoet hadden op de slowboat zijn we drankjes gaan doen bij Utopia; een bar/restaurant met als slogan "Zen by day, groovy by night". Om 23.30 gaat alles dicht in Luang Prabang, behalve de beruchte bowling alley. Daar moesten we natuurlijk naar toe. Een tl-verlichte bowling baan, die er weinig gezellig uitziet, maar waar backpackers met een drankje teveel op allemaal aan het bowlen zijn. Een memorabele avond...

De dag erna was het tijd voor de Kuang Si watervallen, waar ik met een jongen uit mijn hostel naar toe ben gegaan. In de tuktuk kwam ik nog een Nederlandse en een Roemeense tegen en met zijn vieren hebben we de watervallen "beklommen", wat ondanks mijn verbeterde conditie door het vele sporten, voor mij nog een behoorlijke uitdaging was. Vooral het gladde stuk weer naar beneden werd letterlijk klimmen en klauteren met spierpijn de dag erna als gevolg. Maar wauw, wat waren ze mooi! Net zo blauw als de Erawan watervallen, maar veel minder toeristen. Nadat we flink gezweet hadden als gevolg van onze beklimming en afdaling hebben we een duik genomen in het koude water.

's Avonds ben ik met Yvon (de Nederlandse) en een Canadese gaan eten in een Laotiaans BBQ restaurant. Een groot buffet aan het water en je eigen bakplaatje waar je al je groenten, vlees en vis op mag grillen. Superleuk om te doen! Het toetje werd een kopje thee met een brownie van de Night Market.

Ik ben redelijk op tijd naar bed gegaan, want ik wilde de dag erna om 5.00 uur opstaan voor de takbat. De monniken gaan dan blootsvoets in een processie langs de inwoners die hun eten geven. Dit zou enorm indrukwekkend moeten en kunnen zijn, ware het niet dat het stikt van de (Chinese) toeristen die het moeilijk vinden om respectvol met dit ritueel om te gaan. Hele professionele videocamera's met statieven, een hoop geflits en camera's die letterlijk in de neus van de monniken worden geduwd. Enorm frustrerend!

Zoals een aantal van jullie wellicht al op Facebook hebben gezien, ben ik zo handig geweest in een donker steegje mijn teen loeihard te stoten tegen een opstaand richeltje. Dit resulteerde in een behoorlijk bloedende snee die behoorlijk veel pijn deed. Met behulp van het advies van mijn lieve tante en Yvon die een EHBO-certificaat heeft, zo goed en zo kwaad als het ging de wond verzorgd en zoals het er nu naar uitziet blijft een ontsteking uit. Gevolg was helaas wel dat ik de beklimming van Mount Phusi om de zonsondergang te bekijken moest laten schieten omdat van de stoep af stappen al pijnlijk was (Jawel; in Luang Prabang hebben ze "trottoirs"; erfenis van de tijd dat het een Franse kolonie was; vandaar ook de baguettes en de croissants ;) ).

Ik ben wel nog een beetje gaan rondlopen in de stad om tempels te bekijken en de sfeer te proeven, maar dit nam mijn teen me niet in dank af. Daarna heb ik dus noodgedwongen vooral gelummeld.

Ook de dag erna kon ik nog niet echt normaal lopen, dus 's ochtends heb ik een bezoekje gebracht aan het UXO museum. Superindrukwekkend. Laos is het meest gebombardeerde land ter wereld. Omdat veel van de bommen die gevallen zijn tijdens de Vietnamoorlog nog niet ontploft zijn, wordt nog iedere dag een Laotiaan verwond of gedood door deze niet ontplofte clusterbommen; bijvoorbeeld omdat ze verstopt liggen in een rijstveld waar ze rijst plukken of dat kinderen het aanzien voor speelgoed. Indrukwekkende documentaire gezien over deze zogenoemde "Secret War" van de Amerikanen. Secret omdat Laos feitelijk neutraal was in deze oorlog, maar tegelijkertijd een belangrijk deel van de Ho Chi Minh Trail door Laos loopt.

De middag heb ik doorgebracht aan het zwembad, waarna ik 's avonds met Daniela heb afgesproken die inmiddels ook in Luang Prabang was gearriveerd. Samen met Daniela en enkele mensen die zij op de slowboat had ontmoet hebben we wat gedronken en zijn daarna uiteraard weer op de bowling alley beland. Het werd weer een latertje.. Om 7.45 uur ging de wekker echter weer voor mijn bus naar Nong Khiaw, wat een behoorlijke belevenis was. Om 8.30 werd ik keurig opgehaald door een tuktuk, maar al wat verwarring ontstond welke van de twee tuktukchauffeurs me mee zou nemen. Die verwarring bleef voortduren bij het oppikken van andere mensen; "jij moet wel mee of toch niet? Of toch wel?", stoppen bij verkeerde hostels, verwarring over betalingen. Een uur later stonden we bij onze minivan (ritje van normaal 5 minuten). De minivan zou normaliter om 9.30 vertrekken, maar onze chauffeur vond 9 toeristen een beetje weinig en besloot een uur te gaan zitten wachten in de hoop dat er nog een aantal verdwaalde toeristen op zouden duiken. Die kwamen uiteraard niet en om 10.30 gingen we er eindelijk van door. Onderweg werd het busje nog aangevuld met enkele locals. Opgepropt, zonder beenruimte, zonder pauzes/tussenstops drie uur onderweg naar Nong Khiaw op een slecht onderhouden wegdek met allemaal kuilen. Daar word je behoorlijk chagrijnig van.

Echter, mijn guesthouse en Nong Khiaw maken alles goed. Jezus, wat is het hier prachtig!