Levensgevaarlijk Bolivia

Het laatste berichtje was over de San Pedro gevangenis in La Paz en dat Soof ging mountainbiken en ik niet mee ging. Kan alweer een hoop vertellen!

Het Coca-museum was super interessant. Vooral om te zien hoe coca medicinaal en traditioneel wordt gebruikt in Zuid-Amerika en dit continent zelfs vooruit heeft geholpen (m.n. op economisch gebied. Coca werd zelfs op een gegeven moment verplicht, zodat men langer door kon werken) en dat het zoveel betekenis heeft in hun cultuur en tradities. Volgens het museum was het eigenlijk de schuld van de V.S. (en andere Westerse landen) dat coca nu zo´n slechte naam heeft (door de cocaine). Zonde, want cocabladeren zouden zelfs een medicijn kunnen zijn tegen cocaineverslaving.

Heb daarna lekker door de straatjes van La Paz gelopen op zoek naar souvenirs. Heb onder andere het boek Marching Powder gekocht. Ben meteen begonnen met lezen in een koffiebarretje: geweldig boek! Tegen zessen maar terugelopen naar Luna´s Cafe om te kijken of Soof alweer terug was. Haar fietsgezelschap bestond heel toevallig uit drie meisjes die allemaal in Utrecht psychologie stude(e)r(d)en (alleen dan een jaar langer). Eén van de meiden dacht me zelfs te herkennen; na wat uitzoekwerk bleken we allebei mentor te zijn geweest tijdens de faculteitsintro. Samen met hen een hapje gegeten en toen terug naar het hostel, want Soof viel om van de slaap.

De dag erna was Soof ziek en niet zo´n beetje ook. Denken voedselvergifiting. Wilden die dag eigenlijk de bus naar Copacabana nemen, maar dat hebben we maar even uitgesteld, omdat Soof te ziek was om te lopen en de hele tijd naar de wc moest rennen (zover dat mogelijk was dan).

Ik ben dus weer een dagje in mijn eentje op pad gegaan. ´s Ochtends over de heksenmarkt gelopen. Erg grappig om te zien wat je allemaal tegenkomt. Heb nog overwogen een gedroogde lama foetus mee te nemen om te begraven onder mijn eerste huis, maar het uiteindelijk toch maar niet gedaan omdat ik bang ben dat de Amerikaanse douane moeilijk was gaan doen.

Wat overigens heel grappig is aan de marktjes in La Paz is dat sommige kraampjes op straat een telefoon hebben staan (zo´n ouderwets draaiding), vanwaar je kunt bellen. Mensen verzinnen van alles om geld te verdienen. Heb overigens geen flauw idee of het ook werkt...

Later ben ik naar Iglesia de San Francisco gelopen, waar een soort protestmars aan de gang was (Bolivianen protesteren veel, maar ik begrijp nooit echt waar tegen....). Heb toen even yoghurt gekocht voor Sofie, zodat ze toch wat voedsel binnen zou krijgen.

Heb de middag verder doorgebracht met lezen in Marching Powders op een trapje van de plaza voor het parlementsgebouw en de kathedraal. Heerlijk in het zonnetje mensen kijken :) . Nog wat gortdroge crackers voor Soof gekocht en even gecheckt hoe het met haar ging.

In Soof´s toestand leek niet veel verbetering te zitten, dus toen een van de Spaans en Engelssprekende werknemers van Luna´s Café aanbood mee te gaan naar een dokter, was ik daar heel erg blij mee. Soof sputterde wat tegen: ´Kan je de dokters hier wel vertrouwen?´, dus heb ik haar nummer gekregen, zodat we haar de dag erna konden bellen, mochten we er gebruik van willen maken. Heb gezellig met dit meisje zitten kletsen over Bolivia en haar leven.

De volgende dag voelde Soof zich al heel wat beter, alleen wat duizelig en slap (wat op zich niet verwonderlijk is, als je de hele dag niets hebt gegeten), dus besloten we bustickets naar Copacabana te boeken. De tour agency wilde wel een taxi voor ons aanhouden...... Jeetje, de volgende keer doe ik het liever zelf! Wat duurde dat ontzettend lang!

Op het busstation de voucher omgewisseld voor een buskaartje en toen in de rij gaan staan voor de bus. Ik wist dat we terminal tax moesten betalen en zag meerdere mensen met een betalingsbewijs lopen. De vrouw van de agency had gezegd dat die dingen in de bus te koop waren en de vrouw van de busmaatschappij had uberhaupt niks gezegd. Na wat navragen en zoeken in de terminal uiteindelijk het loketje gevonden (Spaans spreken zou af en toe toch best handig zijn). Bleek later dat je ze ook gewoon in de bus kon kopen. Duidelijkheid is niet echt iets wat Bolivianen goed beheersen.

Toen we wegreden uit La Paz zagen we nog een soort optocht/parade met veel dansende mensen en slechte muziek. Soort nationale feestdag om het (200 jarig?) bestaan van La Paz te vieren.

Na een ritje van een paar uur kwamen we in een soort ´kustplaatsje´ (spreek je daarvan als iets aan een groot meer ligt?), waar de chauffeur ons sommeerde uit te stappen. De vrouw van de agency had op Soof´s vraag over de kwaliteit van de weg geantwoord ´just asfalt´. Zeker vergeten te vertellen dat we op een gegeven moment de bus UIT moesten om een deel varend te overbruggen (Bolivianen en duidelijkheid....)!!
De bus werd op een gammel bootje gereden en wij moesten betalen om met een nog gammeler bootje naar de overkant te worden getransporteerd. Best een wild tochtje, want de golven waren behoorlijk heftig. Soof was hier niet blij mee, omdat haar maag nog niet geheel hersteld was, maar ze heeft zich gelukkig goed gehouden! Ietsje minder blij waren we met een baby tegenover ons, die een iets minder sterke maag had. Gelukkig bleven onze kleren en tassen gespaard en konden we voor we de lucht konden ruiken, snel van de boot af! Toen gewacht op onze bus die het meer nog moest oversteken. Erg grappig om al die gammele bootjes met bussen en auto´s op het water te zien! Waren wel blij toen de bus (met onze backpacks) weer veilig aan wal stond.

Weer terug in de bus besloten 3 Argentijnse dames (type ´Ik ben eigenlijk al ruim 40, maar zo voel ik me nog helemaaaaaaaaaaaaaaaaaaal niet´, inclusief joggingbroek en geblondeerd haar) hun zang´kunsten´ ten gehore te brengen, wat niet bepaald een lust voor het oor was... Helemaal niet toen een paar lui in de bus mee gingen doen en er ook Franse chansons werden gezongen.......

Blij dat we in Copacabana waren! Naar het hostel gegaan wat Aniek ons had aangeraden. Ligt in de hoofdstraat en ziet er erg gezellig uit met kleine balkonnetjes.. En dat voor maar 25 bolivianos per persoon per nacht!!

Daarna wat gaan eten bij een tentje in de buurt. Heerlijke forel met pesto (geweldig om na 3 weken vlees ook weer een keertje vis te eten!). Soof heeft tegen heug en meug een halve kom soep en een stuk brood gegeten. Meer lukte niet vanwege misselijkheid en buikpijn (en ze wilde eigenlijk ook niet meer eten, omdat ze bang was dat het weer mis zou gaan).

Soof had begrepen van de hosteleigenaresse dat er vuurwerk zou zijn op de plaza (ik begreep geen bal van haar verhaal en vond het al heel goed dat Soof wist wat vuurwerk was in het Spaans!). Even op de plaza staan wachten, waar jongens en meisjes met rugnummers in veel te koude atletiekoutfits een soort fakkel in hun handen kregen. Het leek meer een soort hardloopwedstrijd. Het duurde even en Soof had het koud, dus die is weer richting hosttel gegaan. Ik heb nog even gekeken of het nog bijzonder werd, maar nadat de 2 startschoten voor de wedstrijd waren gelost, liep de plaza langzaam leeg en er was alleen nog een afgesloten feesthal. Heb dus niks meer van deze feestdag (La Paz 200 jaar?) mee gekregen. Maar terug naar het hostel en gepoogd een douche te nemen: ijs- en ijskoud, terwijl de eigenaresse agua caliente beloofd had! Daarna Marching Powder uitgelezen. Kan het iedereen aanraden!

De dag erna Copacabana gaan verkennen. ´s Ochtends eerst heerlijk ontbeten in het zonnetje aan het strand. Wel een beetje koud, maar wel met erg mooi uitzicht.
Daarna naar de kathedraal gelopen. Soof is nog erg moe van het ziek zijn, dus het tempo lag wat lager (wat ik niet heel erg vond, want ik ben nog steeds niet gewend aan de hoogte hier :P). Kathedraal was ontzettend mooi. Helemaal wit en heel erg kitsch van binnen. Voor de kathedraal waren ze bezig om auto´s te dopen: vuurwerk, bloemen en champagne over de auto/in de motorkap gooien, voor meer veiligheid op de weg. Kan me niet voorstellen dat dat nou echt werkt, want de chauffeurs zelf lieten de champagne zich ook goed smaken...

Toen naar een tweede Inca site gaan lopen, die eenmaal daar aangekomen niet heel erg boeiend was (bovendien zat het hek ernaar toe op slot).

Ik ben toen nog Nino Calvario gaan beklimmen. Een middelgrote heuvel aan de rand van het stadje, met een Inca-ruine erop. Vanaf de heuvel een geweldig uitzicht op het stadje en het Titicacameer. Echt een plek waar ik miljoenen foto´s van kan maken (en heb gedaan) en uren kan blijven dromen. Heb dan ook heel lang over mijn tochtje gedaan, omdat ik telkens ergens ben gaan zitten om van het uizicht te genieten.

Na mijn tripje ben ik onderweg naar het hostel op een parade gestuit. Volgens mij ook weer om het bestaan van La Paz te vieren. Allerlei hoge hotemetoten die voor elk vlaggengroepje (die allemaal hetzelfde waren naar mijn mening) klapten. Erg grappig om te zien!

Even op de hostelkamer gechilld en toen wat gedronken in het zonnetje op het strand. This is life!


´s Avonds op weg naar het restaurant mijn enkel verstuikt. Geen heldhaftige verhalen, maar een slecht verlichte trap, waar ik vanaf ben gedonderd, omdat ik me vergiste in het aantal treden... Loop nu mank rond..

Na het eten een derde poging gewaagd tot douchen, nadat ik tegen de eigenaresse had gezegd dat onze agua caliente, niet zo caliente was, maar heel erg frio! Ze heeft dit geprobeerd te repareren, maar dat lukte niet echt, dus mocht ik beneden douchen. Toen ik het water met de hand voelde, leek dit gelukkig wat warmer. Verheugde me al helemaal op een warme douche na het avondeten, maar toen ik met mijn kreupele poot de trap af was gestrompeld en onder de douche stond, bleek het water toch nog behoorlijk koud! De douchekop hing wat laag, dus ik kwam er met mijn hoofd tegenaan... Hele vage trilling/schok... Krijg ik nu een stroomstoot? Dat leek me wel heel erg idioot.. Maar toen ik het later nog een keer voelde, wist ik het redelijk zeker en heb ik gebukt mijn haar gewassen om maar zo ver mogelijk van die douchekop vandaan te blijven. Toch bijna geelectrocuteerd!! Verraderlijke douches hier, met hun vreemde elektriciteitsdraden en schakelaars.. Hoop dat die in Peru veiliger en más caliente zijn!

Vanmorgen op tijd opgestaan om met de boot naar Isla del Sol te gaan. Toen alle tientallen backpackers op de boot waren geladen en alle kaartjes waren ingenomen, bleek opeens dat het slecht weer was en dat de boot niet zou vertrekken... Iedereen dus weer kaartjes teruggekregen. Baalde er wel van, want we zouden juist op Isla del Sol overnachten om in alle rust van het eiland te genieten. Nu hebben we voor morgen een dagtrip geboekt; ´s ochtends heen, ´s middags terug en dan de bus naar Cuzco in Peru (wat een achterlijk lange zit gaat worden).

Op dit moment verveel ik me een beetje erg. Soof ligt te slapen/lezen, maar ik heb mijn boeken al uit. Heb net dus even op het strand in het zonnetje gezeten en nu mijn blog aan het typen in de hoop dat de tijd wat sneller voorbijgaat.

Nu maar hopen dat de boot morgenochtend wel gaat, anders heb ik weer zo´n verveeldag!

Liefs!