Alles is te koop :)
Door: Kirsten
Blijf op de hoogte en volg Kirsten
13 Juli 2010 | Bolivia, La Paz
Gisteren ben ik samen met een groep andere backpackers (waarvan we een deel al hadden ontmoet in Potosi) naar de San Pedro gevangenis gegaan. De tour is inmiddels niet meer legaal, maar Sebastiaan (een Nederlandse kerel die 5 jaar in deze gevangenis heeft doorgebracht wegens het smokkelen van 7 kilo cocaine), kon ons wel naar binnen loodsen. We hebben hier wel de nodige bolivianos voor neergeteld (aan de politie; corrupte bende!), maar het was het zeker waard!
Om de gevangenis in te komen moesten we steeds in paartjes van 2 de straat oversteken als het paartje voor ons binnen was gekomen, zodat we geen aandacht zouden trekken van de pers. De reden dat de tours inmiddels illegaal zijn, is omdat veel toeristen de toer zagen als een enorme cocaine shopping spree.
Eenmaal binnen werden we overgedragen aan Félipe (een hiervoor in Amsterdam wonende Portugees en die nu 25 maanden vastzit wegens drugssmokkel. Na alle waarschijnlijkheid komt hij binnenkort vrij). We werden ´beschermd´ door twee bodyguards (twee gevangenen die ook vastzaten voor drugssmokkel). Middels deze tours verdienen de gevangenn geld, wat hard nodig is om een beetje een normaal leven te leiden in de gevangenis. Een cel moet je namelijk kopen of huren, je krijgt één smerige maaltijd per dag (de gemiddelde studentenkeuken is echt smetteloos als je de gevangeniskeuken ziet, gadverdamme!) en de rest moet je kopen en mocht je willen verhuizen naar een andere sectie, dan kost dat ook geld. Men doet dan ook alles om geld te verdienen: armbandjes maken, ijzeren kunstwerken maken, pannenkoeken bakken en tekeningen maken van toeristen (Een gevangene heeft een portret van Soof getekend. Ze heeft hem gekocht voor 5 bolivianos; mooi souvenier! (We mochten namelijk geen foto´s maken) Vond het stiekem wel een beetje jammer dat hij mij niet geportretteerd had!)
De gevangenis is opgedeeld in verschillende secties, die allemaal regels hebben en waar overal een andere sfeer heerst. Ook verschillen de kosten van de cellen. Sommige gevangen kopen meer cellen op en verhuren deze aan andere gevangen om aan geld te komen.
In de verschillende secties kom je de meest bizarre dingen tegen: sauna´s, fitnesszalen, enz... Tegen betaling kunnen de gevangenen hier gebruik van maken. De opbrengst is voor de sectie. Over het doel van de opbrengsten wordt met de hele sectie vergadert; zo kan er besloten worden dat er een tv wordt gekocht.
Binnen de grenzen van de gevangenis vind je geen politieagenten. Alleen voor de ingang. Alles wordt geregeld door de gevangenen zelf. Alleen als het heel erg uit de hand loopt (bijvoorbeeld door te veel alcohol of drugs), komt de politie ingrijpen.
De leiders van de secties worden gekozen door de gevangenen zelf (die leiders zijn zelf ook gevangenen).
Over het algemeen wil men in de sectie geen onrust, dus de echte ´bad guys´ worden overgeplaatst naar slechtere secties. Stelen van medegevangenen wordt bijvoorbeeld streng gestraft; grote kans dat je medesectieleden je in elkaar trappen. Het is zelfs een ´soort´ verplichting om bij dat geweld te helpen, anders wordt je er op aangesproken. Volgens Félipe gebeuren er echter wel eens vreemde dingen: zo is er laatst in de vuilnisbak een man in reepjes teruggevonden en werden er vroeger mensen vermoord in het zwembad, waardoor het water standaard een rode kleur had.
Het unieke van deze gevangenis, is dat er ook vrouwen en kinderen van de gevangenen mogen wonen (Félipe denkt dat het daarom ook rustiger is qua criminaliteit binnen de muren van de gevangenis). Wel een vreemd idee dat kinderen op moeten groeien in een gevangenis! Kreeg er toch wel een beetje een naar onderbuikgevoel van. De vrouwen en kinderen kunnen wel gewoon naar buiten, bijvoorbeeld om naar school te gaan.
De corruptie van deze gevangenis blijkt uit het feit dat je je voor 600 dollar vrij kunt kopen. Ook is het makkelijk om te ontsnappen, omdat de afstand tot de hoge muur maar 2 meter is en je maar 3 uur van de Peruaanse grens verwijderd bent.
Op onze vraag waarom Félipe niet ontsnapte als het zo makkelijk was, reageerde hij een beetje ontwijkend: als hij 30 jaar had moeten zitten, had hij het al lang gedaan. Uit zijn verhaal bleek voor mijn gevoel echter dat hij vond dat hij moest boeten voor zijn daden. Sebastiaan gaf ons dat gevoel niet. Op onze vraag of hij ervan geleerd had, zei hij alleen maar dat hij niet meer zou smokkelen naar Bolivia... Sebastiaan woont hier trouwens nog steeds, omdat hij zich elke week nog moet melden. Soort parool.
De mensenlevens zijn in deze gevangenis overigens ook niet veel waard: voor 10.000 bolivianos kan je iemand laten vermoorden. De straf voor een moord binnen de gevangenismuren is hooguit 20 maanden extra gevangenisstraf. Het vreemde is dat er in de gevangenis zelfs messen en scharen te koop zijn. Gewoon in kleine winkeltjes. Erg bizar. Je vindt er eigenlijk hetzelfde als in de winkeltjes op straat! Het lijkt net een klein dorpje,maar dan met een dikke muur eromheen.
Er lopen overigens verbazingwekkend veel buitenlanders rond en de meeste Boliviaanse gevangenen spreken beter Gengels dan de gemiddelde Boliviaan buiten de gevangenismuren. Het merendeel zit vast voor drugssmokkel.
Iets anders wat uniek is aan dit gevangenisconcept, is dat je gewoon vrij kunt rondlopen de hele dag door de gevangenis. Ook door de andere secties. In een bepaalde sectie moet je om 7 uur ´s ochtends opstaan, anders word je in een ijskoud zwembad gegooid. Daarna mag je echter gewoon weer naar bed.
Het leven lijkt niet heel zwaar te zijn in de gevangenis, mits je maar geld hebt. Félipe gaf ook al aan dat hij heel blij is dat hij in Bolivia vastzit en niet in Peru, Brazilie of Argentinie. Hetgeen wat je gekmaakt zijn de dikke muren, die je vrijheid ontnemen.
Ik was blij om weer buiten te staan. Niet omdat het zo eng was; over het algemeen waren de gevangenen heel erg aardig en met het verkopen van hun goederen zelfs vele malen minder opdringerig dan de mensen die je tegenkomt in de straten.
Félipe gaf ons nog het advies om nooit zoiets stoms te doen als dat hij heeft gedaan. Hij is nu tweede helft 40 en dit was de eerste keer dat hij drugs gesmokkeld had; puur uit financiele problemen. Hij hoopt straks zelf zijn leven weer op te kunnen pakken. In het begin als tourguide in Bolivia, later in de horeca in Amsterdam. Ik hoop oprecht dat hij straks weer een normaal leven kan beginnen.
Hierna hebben we nog even langs de verschillende souvenierwinkeltjes gelopen en een hoop dingen ingeslagen.
Soof is vanmorgen heel vroeg opgestaan om te gaan mountainbiken over Death Road (de meest gevaarlijke weg van de wereld). Ik heb lekker uitgeslapen, ontbeten en strakjes ga ik naar het Coca Museum.
Veel liefs!
Om de gevangenis in te komen moesten we steeds in paartjes van 2 de straat oversteken als het paartje voor ons binnen was gekomen, zodat we geen aandacht zouden trekken van de pers. De reden dat de tours inmiddels illegaal zijn, is omdat veel toeristen de toer zagen als een enorme cocaine shopping spree.
Eenmaal binnen werden we overgedragen aan Félipe (een hiervoor in Amsterdam wonende Portugees en die nu 25 maanden vastzit wegens drugssmokkel. Na alle waarschijnlijkheid komt hij binnenkort vrij). We werden ´beschermd´ door twee bodyguards (twee gevangenen die ook vastzaten voor drugssmokkel). Middels deze tours verdienen de gevangenn geld, wat hard nodig is om een beetje een normaal leven te leiden in de gevangenis. Een cel moet je namelijk kopen of huren, je krijgt één smerige maaltijd per dag (de gemiddelde studentenkeuken is echt smetteloos als je de gevangeniskeuken ziet, gadverdamme!) en de rest moet je kopen en mocht je willen verhuizen naar een andere sectie, dan kost dat ook geld. Men doet dan ook alles om geld te verdienen: armbandjes maken, ijzeren kunstwerken maken, pannenkoeken bakken en tekeningen maken van toeristen (Een gevangene heeft een portret van Soof getekend. Ze heeft hem gekocht voor 5 bolivianos; mooi souvenier! (We mochten namelijk geen foto´s maken) Vond het stiekem wel een beetje jammer dat hij mij niet geportretteerd had!)
De gevangenis is opgedeeld in verschillende secties, die allemaal regels hebben en waar overal een andere sfeer heerst. Ook verschillen de kosten van de cellen. Sommige gevangen kopen meer cellen op en verhuren deze aan andere gevangen om aan geld te komen.
In de verschillende secties kom je de meest bizarre dingen tegen: sauna´s, fitnesszalen, enz... Tegen betaling kunnen de gevangenen hier gebruik van maken. De opbrengst is voor de sectie. Over het doel van de opbrengsten wordt met de hele sectie vergadert; zo kan er besloten worden dat er een tv wordt gekocht.
Binnen de grenzen van de gevangenis vind je geen politieagenten. Alleen voor de ingang. Alles wordt geregeld door de gevangenen zelf. Alleen als het heel erg uit de hand loopt (bijvoorbeeld door te veel alcohol of drugs), komt de politie ingrijpen.
De leiders van de secties worden gekozen door de gevangenen zelf (die leiders zijn zelf ook gevangenen).
Over het algemeen wil men in de sectie geen onrust, dus de echte ´bad guys´ worden overgeplaatst naar slechtere secties. Stelen van medegevangenen wordt bijvoorbeeld streng gestraft; grote kans dat je medesectieleden je in elkaar trappen. Het is zelfs een ´soort´ verplichting om bij dat geweld te helpen, anders wordt je er op aangesproken. Volgens Félipe gebeuren er echter wel eens vreemde dingen: zo is er laatst in de vuilnisbak een man in reepjes teruggevonden en werden er vroeger mensen vermoord in het zwembad, waardoor het water standaard een rode kleur had.
Het unieke van deze gevangenis, is dat er ook vrouwen en kinderen van de gevangenen mogen wonen (Félipe denkt dat het daarom ook rustiger is qua criminaliteit binnen de muren van de gevangenis). Wel een vreemd idee dat kinderen op moeten groeien in een gevangenis! Kreeg er toch wel een beetje een naar onderbuikgevoel van. De vrouwen en kinderen kunnen wel gewoon naar buiten, bijvoorbeeld om naar school te gaan.
De corruptie van deze gevangenis blijkt uit het feit dat je je voor 600 dollar vrij kunt kopen. Ook is het makkelijk om te ontsnappen, omdat de afstand tot de hoge muur maar 2 meter is en je maar 3 uur van de Peruaanse grens verwijderd bent.
Op onze vraag waarom Félipe niet ontsnapte als het zo makkelijk was, reageerde hij een beetje ontwijkend: als hij 30 jaar had moeten zitten, had hij het al lang gedaan. Uit zijn verhaal bleek voor mijn gevoel echter dat hij vond dat hij moest boeten voor zijn daden. Sebastiaan gaf ons dat gevoel niet. Op onze vraag of hij ervan geleerd had, zei hij alleen maar dat hij niet meer zou smokkelen naar Bolivia... Sebastiaan woont hier trouwens nog steeds, omdat hij zich elke week nog moet melden. Soort parool.
De mensenlevens zijn in deze gevangenis overigens ook niet veel waard: voor 10.000 bolivianos kan je iemand laten vermoorden. De straf voor een moord binnen de gevangenismuren is hooguit 20 maanden extra gevangenisstraf. Het vreemde is dat er in de gevangenis zelfs messen en scharen te koop zijn. Gewoon in kleine winkeltjes. Erg bizar. Je vindt er eigenlijk hetzelfde als in de winkeltjes op straat! Het lijkt net een klein dorpje,maar dan met een dikke muur eromheen.
Er lopen overigens verbazingwekkend veel buitenlanders rond en de meeste Boliviaanse gevangenen spreken beter Gengels dan de gemiddelde Boliviaan buiten de gevangenismuren. Het merendeel zit vast voor drugssmokkel.
Iets anders wat uniek is aan dit gevangenisconcept, is dat je gewoon vrij kunt rondlopen de hele dag door de gevangenis. Ook door de andere secties. In een bepaalde sectie moet je om 7 uur ´s ochtends opstaan, anders word je in een ijskoud zwembad gegooid. Daarna mag je echter gewoon weer naar bed.
Het leven lijkt niet heel zwaar te zijn in de gevangenis, mits je maar geld hebt. Félipe gaf ook al aan dat hij heel blij is dat hij in Bolivia vastzit en niet in Peru, Brazilie of Argentinie. Hetgeen wat je gekmaakt zijn de dikke muren, die je vrijheid ontnemen.
Ik was blij om weer buiten te staan. Niet omdat het zo eng was; over het algemeen waren de gevangenen heel erg aardig en met het verkopen van hun goederen zelfs vele malen minder opdringerig dan de mensen die je tegenkomt in de straten.
Félipe gaf ons nog het advies om nooit zoiets stoms te doen als dat hij heeft gedaan. Hij is nu tweede helft 40 en dit was de eerste keer dat hij drugs gesmokkeld had; puur uit financiele problemen. Hij hoopt straks zelf zijn leven weer op te kunnen pakken. In het begin als tourguide in Bolivia, later in de horeca in Amsterdam. Ik hoop oprecht dat hij straks weer een normaal leven kan beginnen.
Hierna hebben we nog even langs de verschillende souvenierwinkeltjes gelopen en een hoop dingen ingeslagen.
Soof is vanmorgen heel vroeg opgestaan om te gaan mountainbiken over Death Road (de meest gevaarlijke weg van de wereld). Ik heb lekker uitgeslapen, ontbeten en strakjes ga ik naar het Coca Museum.
Veel liefs!
-
13 Juli 2010 - 17:57
Marike:
Wat een ongelooflijk gaaf verhaal!! Heel onwerkelijk! Maar wat een ervaring:) Geniet er nog van! Liefs! -
13 Juli 2010 - 17:58
Fieke:
Yee! ik ben de eerste!! Ik vind het maar raar hoe het daar allemaal werkt... Het lijkt niet of die gevangenen straf hebben als ik het zo lees.. Maarja veel plezier verder en tot 8 augustus??
Liefs van mij :D -
13 Juli 2010 - 17:59
Fieke:
O ik was de tweede... hmm jammer :D -
13 Juli 2010 - 18:24
Mama:
Getver, ik krijg hier toch niet echt een heel veilig gevoel bij. Vind het niet echt een geruststellende gedachte dat je rondloopt in een gevangenis waar eigenlijk amper bewaking is. En wat er is, is blijkbaar zo corrupt als maar kan. Wel fijn dat je gewaarschuwd werd om niet dezelfde fout te maken. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. -
13 Juli 2010 - 20:25
Joyce:
Hallo lieve meid, ik was vorige week bij je ouders en hoorde van jouw reis en dat ik je verslagen kon lezen. ik geniet van je verhalen. wat een avonturen beleven jullie zeg! hoop nog veel van je te lezen en wens je nog een top-tijd.
Wij gaan zelf a.s. zondag op vakantie, maar blijf je verhalen volgen hoor!
Liefs Joyce(en ook liefs van Hans,Jorieke en Femke) -
13 Juli 2010 - 20:43
Deborah:
Behoorlijk zelfregulerend stelsel. Ik krijg het idee dat je je binnen de gevangenis maar beter goed en aangepast moet gedragen anders heb je een groter probleem dan erbuiten.
bedankt weer voor je verhaal, liefs -
14 Juli 2010 - 09:07
Marjolijn:
Ha Kirsten! Ik ben zooo jaloers dat jullie binnen zijn geweest! Ik heb er rondjes omheen gelopen, was helemaal weg van het boek marching powder (biografie over de Britse jongen die is begonnen met de rondleidingen in de San Pedro) en vond het zo bijzonder om te zien dat die gevangenis echt bestaat! Supervet! Veel plezier in het cocamuseum! Kus! -
15 Juli 2010 - 16:21
Sabine:
Heey!
Moest wat blogs inhalen vanwege mijn eigen vakantie. Die was wel een stuk minder avontuurlijk, gewoon lekker aan het strand gelegen. Fijn dat het allemaal zo goed gaat daar! Maak maar weer veel foto's want die van de vorige keer waren ook erg mooi! Geniet ervan!
X
-
17 Juli 2010 - 20:37
Michel:
je verhaal lijkt wel op prison break blijf schrijven hoor erg interessant hoor xxx -
19 Juli 2010 - 13:43
Fat Birds Don't Fly:
Oeh dat klinkt echt heel erg cool!! death road ook btw.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
