Sucre kleurt oranje & Boliviaanse dienstregelingen

Het was geweldig om de wedstrijd Brazilie-Nederland in Sucre te kijken. We hebben de wedstrijd gekeken in een Nederlands café wat even was omgebouwd tot Holland House. Al op weg er naar toe kwamen we oranje gekleurde medelanders tegen en het café was geheel oranje gekleurd (met een enkele dappere Braziliaan). De wedstrijd was superspannend en we hebben een hoop ´ge-oeh´d´ en ´ge-aah´d´. En het dak ging er natuurlijk vanaf toen we uiteindelijk wonnen... Staan meebleren en springen op Nederlandse liedjes (genre: ´het is stil aan de overkant´). Geweldig om mee te maken! Hebben natuurlijk de rest van de dag in onze oranje outfits rondgelopen, wat een hoop leuke reacties van de plaatselijke bevolking opleverde.

Daarna hebben we lekker door het stadje geslenterd en onze eerste souveniers gekocht. Onderweg zijn we over een hele grote markt gelopen. Het grappige aan Boliviaanse markten is, dat er een soort afdelingen zijn; in de ene hoek vind je een stuk of 5 kraampjes met groente, dan weer een aantal met sapjes en weer in een andere hoek verkopen ze eieren. Leuk om te zien en zeker fotomateriaal (overigens, er zijn weer nieuwe foto´s geupload: zie een eerder blog voor de website)!´

´s Middags zijn we naar Convento de San Felipe Neri gegaan (een soort klooster, wat nu meer een parochiale school is). Vanaf het dak hadden we een geweldig uitzicht over de stad Sucre. Hebben hier een behoorlijke tijd in het zonnetje zitten genieten. We mochten ook nog even in de bijbehhorende kerk kijken. Prachtige schilderingen en veel bladgoud (helaas vergeten foto´s te maken).

Eerder heb ik al verteld over de Mennonieten in Santa Cruz. In Sucre kwamen we er weer een aantal tegen in ons hostel. Om precies te zijn: in de hal, waar ze de hele dag zo´n beetje doorbrachten... Erg apart!

Omdat mijn camera het een beetje heeft opgegeven, heb ik hier een nieuwe gekocht. Helaas geen Boliviaanse prijzen, maar gewoon 250 dollar moeten neertellen. Gelukkig kan ik dat straks bij paps reclameren, want het wordt zijn nieuwe camera.

´s Avonds wat gegeten en gedronken in Café Amsterdam (what´s in a name..). Eenmaal terug in het hostel bleken we boven een soort houtzagerij te slapen... Wat een geluid produceer die man(/vrouw?)!!

De dag is Soof naar een dinopark gegaan (wat mij niet zo aantrok) en heb ik een beetje in de stad rondgeslenterd en bovenstaande camera gekocht.

Toen Soof terug was zijn we samen gaan ontbijten en hebben we kaartjes gekocht voor de fameuze Tarabuco market.... Na het eten maar foto´s gaan uploaden, waarbij we op de achtergrond werden begeleid door een Boliviaanse jongeman die dacht dat hij prachtig kon zingen...... We waren blij dat hij op een gegeven moment een filmpje ging kijken en ophield met ´muziek´ maken.

Daarna zijn we in Nederlands café Florin kroketten gaan eten.. Gewoon omdat het kan! Zo lekker als de Nederlandse zijn ze helaas niet, maar het ging er toch goed in. Omdat Sucre de chocoladehoofdstad is van Bolivia, moesten we natuurlijk ook chocola kopen. Ze hebben veel verschillende smaken als chocola met kokosnoot, met sinaasappel en met Quinoa (cereal).. Grappige combinaties, maar het was geen chocolade´heaven´.

´s Avonds Italiaans gegeten. Beetje jammer alleen dat er een invasie aan Boliviaanse kinderen gaande was met veel gezang, gedraai en gestoelendans... Rustig eten was er echt niet bij, dus we zijn maar snel weer weggegaan. NOOIT KINDEREN! Ik blijf erbij (alhoewel Soof het idee heeft dat mijn eierstokken al aan het rammelen zijn, omdat ik elke keer een glimlach op mijn gezicht krijg als ik die hummeltjes hier op straat zie lopen....)

De volgende stap was wederom Café Amsterdam. Eindelijk mojito´s gedronken die de mijne evenaren! We ontmoetten daar twee Duitsers die hier al een jaar vrijwilligerswerk deden. Hun Engels was belabberd en ons Spaans ook, dus dat schoot lekker op. De feestvreugde werd verhoogd toen een Boliviaanse dame zich aan het gezelschap toevoegde en vooral toen deze besloot speeksel uit te gaan wisselen met één van de Duitsers. Gadverdamme! Tongen volledig buitenboord, hoop kwijl.. Werd er onpasselijk van.. En ik kreeg een beetje medelijden met Duitser 2, die er maar een beetje verloren bij zat. Om dat te compenseren ging hij maar Duitse voetballiedjes zingen. De neiging om ´schade Deutschland alles ist vorbei´ te zingen was erg groot, maar gezien zijn gezelschap, had ik medelijden en heb ik me koest gehouden.

Gistermorgen naar Tarabuco gegaan. We zouden om 9 uur vertrekken met een minibusje. We waren ruim op tijd, dus zijn we nog even lekker in het zonnetje gaan zitten op de Plaza. 5 a 10 minuten voor tijd meldden we ons bij de agency, maar toen kregen we te horen dat het busje al weg was! Daar hebben we natuurlijk tegen geprotesteerd en na wat gebel kwam het busje terug om ons (en 2 anderen die inmiddels ook gearriveerd waren) op te halen. Bleek dat de klok van de buschauffeur tien minuten voor stond!

In een oud Nissan busje zonder stuurbekrachtiging en snelheidsmeter vertrokken we. De chauffeur zat, zoals de meeste Bolivianen, zo ongeveer met het stuur in zijn maag en zijn neus tegen de ruit, omdat hij anders niet bij de pedalen kon. De chauffeur was overigens netjes opgevoed, want elke keer dat hij moest niezen of hoesten (en dat was vaak) deed hij dat keurig in zijn spijkerjasje. Lekker warme, vochtige boel moet dat geweest zijn!

In Tarabuco verder gegaan met souveniers inslaan. De mensen gingen er helaas niet graag op de foto (hebben een hele aparte klederdracht); het resultaat was boze blikken of ze wilden er geld voor hebben. Om de mensen toch op de foto te krijgen hebben we toen een soort tactiek bedacht: net doen alsof je een foto van elkaar maakt, maar ondertussen op iets anders richten. Helaas had men deze ingenieuze uitvinding ook al snel door...

Men is overigens wel volhardend hier. Ook al zeg je 100 keer nee, ze komen gerust nog een 101e keer langs!

Toen met de bus terug naar Tarabuco en Eliane gedag gezegd (Zwitsers meisje wat ons gezelschap hield). Bij het hostel onze backpacks opgehaald en vertrokken naar de busterminal, waar we allereerst een oude Boliviaanse man tegenkwamen die geld van ons wilde. In plaats daarvan heb ik hem maar een stuk brood gegeven. Daarna kwam er een jonge vent aanlopen. Hij stak een heel verhaal af, waarop mijn reactie was dat ik geen Spaans spreek en hem dus niet begreep. Hij bleef echter doorpraten in de hoop dat ik opeens het licht zou zien en vloeiend Spaans zou kunnen spreken. Volgens mij kwam het er op neer dat we mee moesten om bier te gaan drinken, omdat we vakantie hadden, maar dat anabod hebben we maar afgeslagen.

De bus vertrok te vroeg en half leeg, wat we maar vreemd vonden. Onderweg werd de hele bus echter voller dan volgestouwd met allemaal Bolivianen, zodat sommige mensen de hele rit moesten staan. Het ritje werd begeleid door veel te vrolijke, vreselijk klinkende Boliviaanse muziek, wat natuurlijk alleen maar sfeerverhogend werkte! (Ik moet zeggen: het had wel wat.. Beetje hetzelfde als dat je ´het is stil aan de overkant´ wel opeens leuk vind als je wint met voetbal!).

In de bus is de muziek- en geluidspolicy niet heel erg duidelijk. Het ene moment gaan de muziek en het licht uit, waardoor je het gevoel krijgt dat je moet gaan slapen (om 6 uur...), even later knalt er weer keiharde ´hippe´ Boliviaanse muziek uit de boxen. De rijstijl van de chauffeur baart me af en toe nog wel een beetje zorgen, maar ik denk dat dat een beetje de nasleep is van het hele Berlijn-debacle.

Soof heeft naast bergen overigens een nieuwe fascinatie: sterren!! Ze heeft me minstens tien keer op sterren gewezen en ik heb alles gelerd over planten en melkwegen... Leerzaam joh, zo´n vakantie naar Bolivia!

Eenmaal in Potosi aangekomen een taxi genomen vanaf de hypermoderne busterminal. We zitten in een heel schattig hostel met een leuk binnenplaatsje.

Potosi staat bekend om haar zilvermijnen. Gezien mijn claustrofobische aard lijkt het me niet verstandig daar in te gaan. De combinatie mijnen en claustrofobie werd beantwoord met een duidelijke ´No´ van de hosteleigenaresse. Echter, bij een andere agency bleek er een mogelijkheid om wel mee te gaan naar de miner´s market en naar wat verwerkingsplekken, zonder dat ik de mijnen in hoef. Het lijkt me wel echt heel gaaf om het leven in de mijnen te zien, maar ik denk dat ik nu vooral verstandig moet zijn: niemand zit te wachten op een panische Kirsten en ik al helemaal niet :). Ik stop dus een boek in mijn tas en terwijl Soof lekker rondkruipt in het stof en in chemische gassen, ga ik lekker een boekje lezen.

Liefs!