Bezopen bomen en vaginale rotsen; Samaipata-Sucre!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb. Ik heb namelijk een dag of 3 in the Boliviaanse middle of nowhere doorgebracht!
Ik zal beginnen met het einde van mijn vorige blog.
Onze laatste dag in Samaipata bestond eigelijk uit voetbal kijken bij onze Nederlandse gids en luieren/boekjes lezen.. Ook best lekker voor een keer. Soof werd er een beetje onrustig van, maar was toch niet gemotiveerd genoeg om wat anders te gaan doen, dus beschouwen we het maar als ´rustdag´.
De dag erna begonnen aan onze (dure) tour. We zijn eerst naar Vallegrande gereden. Op weg hiernaar toe kwamen we over een bergpas, die het weer erg bepaalt. In Samaipata is alles mooi groen, maar aan de andere kant van de berg zagen we droogte en reuzecactussen.
In Vallegrande hebben we wat meer over het leven van Che Guevara geleerd. Eerst het museum bezocht en daarna naar een voormalig graf gegaan van enkele van zijn medestrijders. Daarna zijn we naar het mausoleum gegaan waar hij meer dan 30 jaar heeft gelegen (voor hij naar Cuba ging). Erg indrukwekkend en moeilijk voor te stellen dat ´die grote naam uit de geschiedenis´ hier zoveel heeft betekend en gedaan. Alle herdenkingsmonumenten worden overigens vooral gesponsord door Cuba (m.n. door Che´s banden met Fidel Castro en zijn rol in de onafhankelijkheidsstrijd daar). Na dit bezoek zijn we Chinees gaan eten (ja in Zuid-Amerika!). Het volgende bezoek was aan het ziekenhuis waar Che opgebaard heeft gelegen. Het is een soort monument waar iedereen leuzen en berichten heeft opgeschreven en schilderingen.
Het ziekenhuis was overigens in staking voor 72 uur. Niet voor te stellen dat men in Nederland zoiets zou doen.
Daarna nog even over de verschillende marktjes van Vallegrande gelopen, die allemaal hun eigen beschermheilige hebben (het rooms-katholieke geloof is hier een beetje gemixt met traditionele gebruiken).
Onze route vervolgde zich door een prachtig berglandschap. Met name Sofie heeft met een eeuwige glimlach naar buiten gekeken en riep om de 5 minuten: ´Kijk, mooie berg!´ Best wel een overgang vergeleken met ons platte kikkerlandje (Alhoewel ik natuurlijk vorig jaar al ´wat´ bergen heb gezien..).
Voor we naar onze eindbestemming gingen hebben we een stop gemaakt in Pucara. Schattig middeleeuws dorpje (waar ze heel vreemd één huis hebben dat aan de buitenkant bemetseld is met badkamertegels? en dat een elektrische garagedeur heeft......................). In het dorpje is maar één telefoon. Als er voor iemand gebeld wordt, moet dus het hele dorp worden afgezocht. En als je wil bellen, moet je bij de eigenaresse langs. Als ze niet thuis is, zet ze de telefoon in de vensterbank. Het dorp heeft een hypermodern marktplein (plaza; elke boliviaanse plek heeft er één), wat totaal niet bij het straatbeeld past. Hadden wel een geweldig uitzicht.
Daarna via allemaal smalle bergpaadjes (gemiddeld Nederlands fietspad is breder en af en toe moesten we koeien of paarden ontwijken) met een prachtige zonsondergang naar La Higuera gereden, het dorpje waar Che is vermoord. Het dorpje herbergt maar liefst 18 families (en er staan 9 lantaarnpalen, waarvan er 6 werken). Het hostel was ontzettend schattig (met heerlijke bedden!), alleen was er geen elektriciteit, dus hebben we bij kaarslicht gedineerd. Met onze gids nog biertjes gedronken in het plaatselijke café (gerund door een Fransoos) en daarna in het donker mijn bed opgezocht.
Dag erna zijn we eerst naar het schooltje gegaan waar Che geexecuteerd is. Het is een klein museumpje nu. Het voelt erg vreemd aan om daar te staan.... In het dorp staat een IMMENS groot beeld van Che. Misschien een beetje te omvangrijk voor de grootte van het dorpje, maar wel erg gaaf. Een prachtige rit door de bergen volgde, waarbij we een hele dierentuin voorbij hebben zien komen: een zuidamerikaans knaagdierbeest, condors, roofvogels en kalkoengieren (toen we aan het lunchen waren kwamen de laatste superdichtbij; erg gaaf die enorme beesten!). Al rijdende langs enorme cactussen zagen we ook felgekleurde papegaaien en parkieten. Onderweg kwamen we naast de enorme cactussen de meest vreemde planten tegen: iets wat de Bolivianen ´bezopen bomen´ noemen. Aan de binnenkant zijn ze gekronkeld en ze houden van vuur; pas als er vuur in de buurt is, knallen de vruchten van de boom open en kunnen deze zich verspreiden, zodat er nieuwe bomen ontstaan.. Erg apart!
Bij de brug over de Rio Grande gestopt om van het uitzicht te genieten. Werd er wel eventjes stil van; prachtig! Daar wil ik ook wel een buitenhuisje!
Vervolgens naar La Pajcha gereden (onderweg stuitten we nog op een dode slang, wat met name Soof kriebels bezorgde: IS HIJ ECHT DOOD?!), een waterval, die heel origineel de waterval heet! (La Pajcha is Quechua). Hij was 100 meter hoog en er komt eigenlijk geen enkele toerist, omdat hij behoorlijk onbekend en afgelegen is. Na een uur bergop en -af te hebben gelopen op erg dichtbegroeide paadjes en loszittende steentjes (onderweg zagen we enorme spinnen en bergkalkoenen (stel je een vliegen de kalkoen voor)), werden we beloond met een geweldige waterval. Heel special dat zoiets moois maar door zo weinig mensen wordt gezien en wél door ons! Het was echt sprookjesachtig mooi. Om zo dicht mogelijk bij de watervallen te komen zijn we als een soort Indiana Jones over rotsblokken gesprongen en geklauterd. Avontuurlijk, maar erg gaaf. Al nagenietend tijdens de rit terug schoot er nog een wilde kat over de weg. Volgens onze gids hadden we echt mazzel met de hoeveelheid dieren we hebben gezien, dus dat was wel erg gaaf. ´s Avonds werden we afgezet bij een heerlijk hotel met zachte bedden en een eigen badkamer in Villa Serrano (waar ze geen Serranoham hebben). This is Life!
Erg grappig trouwens om te zien dat je hier op de gekste plekken koeien tegenkomt. Het is moeilijk voor te stellen dat die logge beesten moeiteloos een bergwand oplopen.
Vanmorgen ontbeten en naar het museum gegaan, waar de grootste charango ter wereld tentoon gesteld staat (soort snaarinstrument). Ook staan er tal van andere kunstwerken. Daarna hebben we een wandelingetje door het dorp gemaakt. De mensen hebben hier hele mooie karakteristieke gezichten, met name de oudjes. Tot slot mochten we nog een kijkje nemen in de werkplaats van een charango maker. Echt vakmanschap... Gaaf om te zien wat die man met wat hout en eenvoudig gereedschap voor elkaar krijgt!
Een wederom geweldige rit door de bergen volgde. Onderweg nog een aantal keer een tussenstop gemaakt in bergdorpjes. In de eerste hebben we een kerkje bekeken en in het tweede dorpje hebben we gegeten en gekeken naar kleine meisjes die hun waren aan buspassagiers verkochten.
Toen verder gereden naar een canyon. Geweldig! Wederom een door toeristen onontdekte plek, wat het weer extra speciaal maakt, gezien de schoonheid ervan. We hebben wederom over allerlei rotsen geklauterd (onze workout dus wel weer gehad). Om de titel te verklaren: in de canyons en bij de bergen zie je altijd een soort mini-watervalletjes. Soof vindt het er uitzien als een man die staat te plassen, maar volgens onze gids ws dit niet een ´krachtige mannenstraal´, maar iets van een vrouw. Vandaar de benaming vaginale rotsen.
Op dat moment leek het alsof mijn camera een beetje gecrasht was. Hij deed al een beetje moeilijk en stroef bij het zoomen bij vertrek, maar nu besloot hij er helemaal mee op te houden. MAAR.. deze geweldige a-technische vrouw heeft het ding na een aantal uur eindelijk weten te repareren! Althans, het gaat nog niet helemaal soepel, maar ik kan in elk geval weer foto´s maken.
Op dit moment zitten we in een hostel in Sucre. Wel even gedegradeerd tot veel minder luxe en koud water onder de douche, dus dat is een beetje jammer.
Onze eerste maaltijd hebben we genuttigd in een Nederlands café, waar we morgen ook voetbal gaan kijken! Ben benieuwd! (Ze hebben er iig Bossche bollen, appelflappen, kroketten en bitterballen, dus genieten doen we sowieso!)
Liefs!