Trekking
Door: Kirsten
Blijf op de hoogte en volg Kirsten
11 Augustus 2009 | Nepal, Pokhara
Gistermorgen redelijk op tijd opgestaan, want om half 10 zouden we beginnen met de trekking. Het regende echter pijpenstelen toen we wakker werden. De gids en hotelmanager stelden voor tot 12 uur te wachten en als het dan niet opgeklaard was, zouden we het uitstellen naar morgen. Om 12 uur was het gelukkig opgeklaard en zijn we samen met onze gids in een taxi vertrokken naar Hemja (of zoiets).
Eerst wat gegeten in een Nepalees restaurantje. Had eigenlijk geen honger, want ik voelde me de hele dag al behoorlijk slap (perfect voor een trekking....), maar toch maar iets gegeten.
Toen mochten we van start. Het begon al direct heuvelopwaarts, dus na een kwartier waren we al doodop en waren we aan een pauze toe. Dat begint al goed... Na de rustpauze was onze energie echter wedergekeerd en ging het lopen redelijk soepel. Vooral het prachtige uitzicht (voor het eerst zagen we de bergen duidelijk!! Met sneeuw op de toppen en weinig bevolking is de Annapurna range echt prachtig!) droeg bij aan onze motivatie en energie om door te lopen. Vervelend was het wel dat er regelmatig weer smalle paadjes waren met glibberige keien bedekt met mos en natte klei. Weer behoorlijk wat 'slippertjes' gemaakt dus! We konden gelukkig op ons eigen tempo lopen en regelmatig rusten, want het was behoorlijk zwaar voor ons (we komen immers uit een plat kikkerlandje!!). De gids zei wel dat we niet onder een gemiddeld tempo liepen, dus dat beschouwden we maar als een groot compliment.
Het laatste uur was killing. Voelde me wederom zo slap als een vaatdoek en we moesten alleen nog maar omhoog en omhoog en omhoog, via allerlei glibberige paadjes.
De reis begint me een beetje parten te spelen. Door het hete weer heb ik amper honger, terwijl ik wel veel energie verbruik. Bovendien zweet ik als een otter. De rest had fysiek een mindere periode aan het begin van de vakantie, dus ik dacht dat het aan mij voorbij zou gaan, maar ik denk dat ik nu m'n reserves een beetje heb verbruikt. Het is alleen zo jammer dat mijn lichaam vervelend gaat doen juist op een moment dat het moet presteren. Mijn gevoel voor timing is nooit zo goed geweest, dus daar zal het wel aan liggen...
Gisteravond overnacht in een bergdorpje genaamd Dhampus, waar ook een Spaanse georganiseerde tourgroep logeerde. Ook geprobeerd om de gids van de Spanjaarden de beginselen van de Nederlandse taal bij te brengen, erg grappig. Met Roeline een biertje gedeeld en vroeg gaan slapen.
Redelijk goede nacht gehad, dus ik dacht dat ik wel weer klaar was voor een dag trekken. M'n eetlust was wel weer minimaal: kreeg met heel veel moeite een halve omelet en een heel klein stukje brood weg (zijn jullie niet echt van me gewend, maar dat is een beetje mn eetpatroon hier...).
De route begon met (zo leek 't) nog glibberige paadjes dan gisteren en na een kwartier maakte ik dan ook al m'n eerste glijder naar beneden. De gids heeft weinig empathisch vermogen, want een 'gaat het' of 'doet het pijn' kon er niet vanaf... Maargoed, weer in de benen, want vandaag stond een wandeltocht van ongeveer 6 a 7 uur op het programma.
Na een uur lopen kwam het slappe vaatdoekgevoel van gisteren weer opzetten, maar dan 10 keer zo erg. Superduizelig, staan tollen op mn benen, kletsnat van het zweet en Roeline zei dat ik helemaal wit zag. Na 2 uur lopen kon ik ECHT niet meer. Ik was veel te bang dat ik flauw zou vallen en dan een metertje of wat naar beneden zou storten. De gids had gisteren gezegd dat we na ongeveer 2 uur lopen een mogelijkheid hadden om te stoppen. Heb Roeline gezegd dat ze door kon gaan, maar blijkbaar zag ik er zo belabberd uit, dat ze dacht dat ik ergens ter aarde neer zou storten ;) . Wel heel lief natuurlijk.
Toen we bij de grote weg aankwamen, hebben we een taxi naar het hotel genomen. Terug in het hotel gedoucht en besloten het vandaag maar rustig aan te doen. Eerst even bijgekomen in de hotelkamer en daarna met z'n tweeen op een terrasje gaan zitten. Ik voel me nog steeds slap en duizelig, dus ik blijf maar een beetje dicht bij het hotel. Roeline is ook behoorlijk moe, dus we hebben besloten vanavond maar vroeg te gaan slapen.
Onze gids heeft ons uitgenodigd vanavond bij hem thuis te komen eten, maar dat slaan we maar over.
Nog twee dagen in Pokhara, dan naar Lumbini, nog anderhalve dag Kathmandu en dan vliegen we alweer naar huis!
Geestelijk wil ik nog helemaal niet, maar voor m'n lichaam is het misschien wat beter om even 'reis en hassle vrij te zijn' .
Eerst wat gegeten in een Nepalees restaurantje. Had eigenlijk geen honger, want ik voelde me de hele dag al behoorlijk slap (perfect voor een trekking....), maar toch maar iets gegeten.
Toen mochten we van start. Het begon al direct heuvelopwaarts, dus na een kwartier waren we al doodop en waren we aan een pauze toe. Dat begint al goed... Na de rustpauze was onze energie echter wedergekeerd en ging het lopen redelijk soepel. Vooral het prachtige uitzicht (voor het eerst zagen we de bergen duidelijk!! Met sneeuw op de toppen en weinig bevolking is de Annapurna range echt prachtig!) droeg bij aan onze motivatie en energie om door te lopen. Vervelend was het wel dat er regelmatig weer smalle paadjes waren met glibberige keien bedekt met mos en natte klei. Weer behoorlijk wat 'slippertjes' gemaakt dus! We konden gelukkig op ons eigen tempo lopen en regelmatig rusten, want het was behoorlijk zwaar voor ons (we komen immers uit een plat kikkerlandje!!). De gids zei wel dat we niet onder een gemiddeld tempo liepen, dus dat beschouwden we maar als een groot compliment.
Het laatste uur was killing. Voelde me wederom zo slap als een vaatdoek en we moesten alleen nog maar omhoog en omhoog en omhoog, via allerlei glibberige paadjes.
De reis begint me een beetje parten te spelen. Door het hete weer heb ik amper honger, terwijl ik wel veel energie verbruik. Bovendien zweet ik als een otter. De rest had fysiek een mindere periode aan het begin van de vakantie, dus ik dacht dat het aan mij voorbij zou gaan, maar ik denk dat ik nu m'n reserves een beetje heb verbruikt. Het is alleen zo jammer dat mijn lichaam vervelend gaat doen juist op een moment dat het moet presteren. Mijn gevoel voor timing is nooit zo goed geweest, dus daar zal het wel aan liggen...
Gisteravond overnacht in een bergdorpje genaamd Dhampus, waar ook een Spaanse georganiseerde tourgroep logeerde. Ook geprobeerd om de gids van de Spanjaarden de beginselen van de Nederlandse taal bij te brengen, erg grappig. Met Roeline een biertje gedeeld en vroeg gaan slapen.
Redelijk goede nacht gehad, dus ik dacht dat ik wel weer klaar was voor een dag trekken. M'n eetlust was wel weer minimaal: kreeg met heel veel moeite een halve omelet en een heel klein stukje brood weg (zijn jullie niet echt van me gewend, maar dat is een beetje mn eetpatroon hier...).
De route begon met (zo leek 't) nog glibberige paadjes dan gisteren en na een kwartier maakte ik dan ook al m'n eerste glijder naar beneden. De gids heeft weinig empathisch vermogen, want een 'gaat het' of 'doet het pijn' kon er niet vanaf... Maargoed, weer in de benen, want vandaag stond een wandeltocht van ongeveer 6 a 7 uur op het programma.
Na een uur lopen kwam het slappe vaatdoekgevoel van gisteren weer opzetten, maar dan 10 keer zo erg. Superduizelig, staan tollen op mn benen, kletsnat van het zweet en Roeline zei dat ik helemaal wit zag. Na 2 uur lopen kon ik ECHT niet meer. Ik was veel te bang dat ik flauw zou vallen en dan een metertje of wat naar beneden zou storten. De gids had gisteren gezegd dat we na ongeveer 2 uur lopen een mogelijkheid hadden om te stoppen. Heb Roeline gezegd dat ze door kon gaan, maar blijkbaar zag ik er zo belabberd uit, dat ze dacht dat ik ergens ter aarde neer zou storten ;) . Wel heel lief natuurlijk.
Toen we bij de grote weg aankwamen, hebben we een taxi naar het hotel genomen. Terug in het hotel gedoucht en besloten het vandaag maar rustig aan te doen. Eerst even bijgekomen in de hotelkamer en daarna met z'n tweeen op een terrasje gaan zitten. Ik voel me nog steeds slap en duizelig, dus ik blijf maar een beetje dicht bij het hotel. Roeline is ook behoorlijk moe, dus we hebben besloten vanavond maar vroeg te gaan slapen.
Onze gids heeft ons uitgenodigd vanavond bij hem thuis te komen eten, maar dat slaan we maar over.
Nog twee dagen in Pokhara, dan naar Lumbini, nog anderhalve dag Kathmandu en dan vliegen we alweer naar huis!
Geestelijk wil ik nog helemaal niet, maar voor m'n lichaam is het misschien wat beter om even 'reis en hassle vrij te zijn' .
-
11 Augustus 2009 - 12:26
Mirjam:
Oh wat jammer kirst.
Maar een dagje rust doet vast wonderen.Misschien wat extra zout of suiker nemen?
Maar ik weet dat je de laatste dagen ook nog in goede conditie gaat meemaken en nog veel geniet van je indrukken.
De laatste lootjes.... -
11 Augustus 2009 - 14:25
Mama:
lieverd, het is jammer dat het zo loopt, maar niet geheel onbegrijpelijk. reis en avonturen, klimaat e.d. vergen nu eenmaal heel wat van je. dan komt daar nog bij het gebrek aan eetlust, dan wil het wel. ik hoop dat je snel opknapt. je hebt de komende week nog heel wat reizen tegoed, incl. de reis naar huis. doe rustig aan en doe niets wat je lichamelijk nu even niet aankan -
11 Augustus 2009 - 15:45
Marike:
Wat naar dat je je wat minder voelt! Speelt dan toch altijd mee op de achtergrond! Wel super mooie verhalen! Kan niet wachten om je te zien! Ga morgen naar Afrika dus zie je in september! Sterkte en nog heel veel plezier! Liefs! -
11 Augustus 2009 - 17:18
Deborah:
Hou je taai moppie! Luister naar je lijf, een beetje lanterfanten op z'n tijd kan nooit kwaad :-) -
12 Augustus 2009 - 01:25
Fat Birds:
Aaaaaaaaaaah, toch een beetje de trekking onderschat? Dat soort dingen zijn ntrlk ook echt heel zwaar. Nou zettem op en succes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
