Friendship Hellway

Inmiddels ben ik eindelijk weer aangekomen op een plaats met internet. Dit wordt dus een heel lang weblog over mn avonturen op de Friendship High/Hellway.

De laatste avond in Lhasa hebben Johan en ik nog een keer met de monnik zitten praten. We zijn inmiddels al benoemd tot zijn 'best friends' en volgend jaar moesten we zeker weer naar Tibet komen... Leuk aanbod, maar om nou twee jaar achter elkaar naar Tibet te gaan is ook wat overdreven...

De volgende ochtend zouden we om 10 uur door onze gids worden opgehaald. 10 uur: wel gids, geen auto. Deze laatste kwam uiteindelijk pas om half 12, dus we hebben ons heerlijk zitten vervelen tot die tijd.
Deze auto (een Toyota Landcruiser) was gelukkig WEL in het bezit van een goed paar schokdempers, echter nu mochten we met zijn vieren heel cozy op de achterbank gepropt zitten (erg prettig als je bedenkt dat je minimaal 4 uur per dag in de auto zit en we een gemiddelde lengte van 1.80 hebben...).

De chauffeur heeft ons overigens behoorlijk bang gemaakt met zijn rijgedrag: links een telefoon in de hand, rechts een peuk en ogen gericht op rechts, want daar zat de gids.. En dat terwijl je bergen oprijdt met haarspeldbochten en zonder vangrail. Ook was hij volgens mij een fervent skiliefhebber, want de lijnen op het wegdek gebruikte hij niet als wegafscheiding, maar om eromheen te slalommen (en dat dus weer in diezelfde haarspeldbochten, waar je ook nog verkeer uit tegengestelde richting hebt).

Uiteindelijk aangekomen bij Yamdrok-Tso. Prachtig blauw bergmeer en tenminste niet zoveel toeristen als bij Nam Tso. De weg vervolgd naar Gyangtse. Door de gids bij het klooster gedumpt: 'daar is het ticketoffice en ik zie jullie straks weer'. Beetje jammer, want nu hebben we de bijbehorende tekst en uitleg bij alle beelden en monasteries gemist. Het klooster was overigens al dicht toen we aankwamen (werd niet gezegd bij de ticket office dus dat was een beetje jammer), maar de Kumbum wel (google maar!). Heb met Roeline het hele ding doorgelopen, wat ook wel spannend was want er waren bijna geen toeristen meer en het leek erop dat het ding al gesloten was. Maar Hollands als we zijn (we hebben er voor betaald dus we gaan het hele ding bekijken ook!!!!), hebben we toch het hele gebouw doorgelopen (af en toe angstvallig naar beneden kijkend of er nog wel mensen waren). Gelukkig zijn we niet opgesloten en was het leuk om alle beelden te bekijken (en met mn lonely planet een beetje te gokken wat elk beeld voorstelde).
Toen de rit weer vervolgd naar Shigatse. In het hotel waar we aankwamen hadden we naast een eigen badkamer (met een douche met WARM water i.t.t. het vorige hotel) een heuse woonkamer met grote bank (volgens mij een foutje, maar we hebben er toch heerlijk van geprofiteerd omdat er in de wijde omtrek niet echt leuke cafeetjes te bekennen waren). We kwamen er redelijk laat aan, dus om 10 uur moesten we nog eten.
Hotelrestaurant was inmiddels gesloten en uiteindelijk in een Chinees restaurantje terecht gekomen, waar ze zelfs speciaal voor ons langer open bleven. We hadden 3 persoonlijke obers rondom ons staan; als je glas leeg was, werd het direct weer bijgevuld.. Service!
Toen we eenmaal weer buiten stonden, kwam een van de meisjes nog op ons af lopen of ze met ons op de foto mocht; natuurlijk! We zijn het inmiddels al een beetje gewend om als een soort wonderen/beroemdheden bekeken te worden.

De volgende morgen begon met een HELE grote hoop stress. Het eerste moment van de vakantie waarop ik dacht: jezuschristus, waarom ben ik hier in godsnaam aan begonnen?! Het geval was namelijk dat we de gids onze paspoorten hadden gegeven om een permit te regelen voor het Everest Base Camp. We hadden in eerste instantie om 10 uur afgesproken, maar op dat tijdstip kwam hij naar ons toe dat het nog een uurtje langer ging duren, maar dat hij ons daarna zou ophalen in het hotel.
Het werd 11 uur, 12 uur, 1 uur.. Toen begon ik m toch wel heel erg te knijpen: wat ben ik toch een stomme naieve trut dat ik een willekeurige Tibetaan m'n paspoort mee geef! De man had wel 5 jaar ervaring als gids, maar toch.. Dadelijk was hij ervandoor met de paspoorten en zaten we vast in een klein stadje ergens in the middle of nowhere, waar geen hond (MAAR DAN OOK ECHT GEEN HOND) Engels spreekt. Zelfs de meest simpele dingen begrijpen ze niet... Uiteindelijk onze oude gids gebeld (want van de nieuwe hadden we natuurlijk ook nog niet het telefoonnummer gevraagd) en die is toen even gaan rondvragen. Uiteindelijk bleek dat het gewoon heel erg lang duurde op het politiebureau en dat hij nog bezig was.
Het hotelpersoneel had inmiddels wel door dat we al heel lang zaten te wachten en een beetje baalden, waarop we een enorm grote gratis lunch aangeboden kregen (onder toeziend oog van driekwart van het personeel). Heel lief en attent.
De gids kwam uiteindelijk om half 3 aanzetten met de tickets en de paspoorten. Het was inmiddels al zo laat dat we Tashilunpo Monastery maar hebben geskipt en zijn doorgereden naar Sakya Monastery (wederom met een nieuwe chauffeur, want de andere moest opeens terug naar huis omdat zijn kind ziek was geworden). De monastery leek uitgestorven, maar de monniken hebben de deuren van een aantal kapellen speciaal voor ons geopend. Blij dat ze het gedaan hadden, want het was erg mooi en indrukwekkend om te zien. Ook hebben we weer een soort gebedsdienst van monniken bijgewoond. Je voelt je eigenlijk een beetje teveel als je een enorme zaal ziet vol mannen in rode jurken die naar het gemurmel van een andere man in een rode jurk luisteren.
De rit vervolgd naar een plaatsje 'dichtbij' de Mount Everest (bleek de volgende dag nog zo'n 4 uur rijden te zijn). Onderweg al de top gefotografeerd (een wit puntje op de foto, maar goed... Hij staat erop!!). Toen aangekomen in Baber, wat nog 30 keer zo klein is als Budel. Toiletten bestaan uit een gat in een betonnen vloer met een deksel erop. Erg aangenaam. Verder geen douche en ook geen wastafels. Lekker ongewassen de bus in de dag erna dus!

Dag erna was het eindelijk zover.. We gingen naar het Everest Base Camp!! Weer ontzettend lang in de auto gezeten en de Friendship Highway inmiddels omgedoopt tot Friendship Hellway.. De weg naar EBC was een en al hobbel, kuil en haarspeldbocht, niet echt goed voor je inwendige (misselijk!!) en uitwendige gestel, waardoor ik inmiddels een bult op m'n hoofd en een blauwe schouder rijker ben. Onderweg nog in een klein bergdorpje gestopt, waar de kids erg geinteresseerd waren in onze elektronische apparatuur. Ze wilden naar m'n Ipod luisteren en daardoor is de Jeugd van Tegenwoordig nu ook geintroduceerd in een Tibetaans bergdorp in de Himalaya en hebben ze er minimaal 1 fan bij! Elke keer als we door een bergdorpje reden werd er erg uitbundig naar ons gelachen en gezwaaid; we voelen ons inmiddels ware royalties!! EBC stelde als kamp niet heel veel voor, maar het was wel geweldig gaaf om de grootste berg van de wereld van 'dichtbij' te mogen bewonderen. De top was nog omgeven door wolken, maar we hebben hem in ieder geval kunnen zien EN we staan er mee op de foto!!
Op de terugweg werd de auto tegengehouden door een groepje hele arme en hongerige kindjes. We hebben dus maar alle mariabiscuitjes die we nog in de auto hadden liggen gedoneerd.
Eigenlijk zouden we deze nacht in het Base Camp slapen, maar volgens de gids was het te koud en zijn we naar Tingri gereden. Hostel wederom met gaten in de grond als toilet en Roeline & ik hebben heel avontuurlijk elkaars haren in de hotelkamer gewasssen in teiltjes... Ware belevenis en we voelden ons nu natuurlijk helemaal echte backpackers!! 's Nachts was het zo pikkedonker dat we de hotelkamer amper konden vinden en de wc's waren ook donker.. Zijn dus maar ergens in een hoekje van het terrein op onze hurken gegaan.. Ik begin het te leren ;) !

Inmiddels zit ik in Zhangmu. Vanmorgen om half 7 vertrokken vanuit Tingri. Prachtige autorit door met groen bedekte bergen, die bedekt waren door een dikke laag nevel en waar dan af en toe een waterval zichtbaar was. Supersupermooi! Uiteindelijk kwamen we in een opstopping terecht; er werd aan de weg gewerkt en maar 2 keer per dag mochten de auto's er door heen rijden.
Daar dus een uurtje rondgesjouwd; foto's maken, kaarten, zeiknat geworden door de regen (want jawel we naderen Nepal waar het moessonseizon in volle gang is).

Zhangmu staat in de Lonely Planet omschreven als een deprimerende stad, en heel veel meer kan ik er inderdaad niet van maken. Het regent, ziet er grauw uit en het staat bomvol met vrachtwagens. Eenmaal hier gearriveerd nog een half uur in de rij gestaan om een straat door te mogen met de auto; absolute verkeerschaos. Hele tijd toeterende vrachtwagens... Om gek van te worden! Strakjes neemt de gids ons mee naar een badhuis, want de sanitaire voorzieningen in het hotel zijn wederom kwalitatief uitermate teleurstellend.....

Morgen naar Nepal :) !